مدرسه بدون پسوند. بخشی از سخنرانی دکتر مرتضی نظری در کمیته‌ی وفاق‌ملی‌استان‌خوزستان. تحصیل همه‌ی دانش‌آموزان در کنار یکدیگر و بدون تقسیم‌بندی‌های کاذب راه تحقق عدالت آموزشی است. باید از تقسیم‌بندی و تنوع مدارس خودداری کرد. به عنوان مثال ما دانش آموزان خانواده های عزیز شهدا و ایثارگران را از از همسالان خود جدا می‌کنیم تا در مدارس‌شاهد درس بخوانند یا دانش آموزان با نیازهای ویژه و استثنایی را از کنار همسالان خود جدا کرده و در مدارس خاص خودشان جانمایی می‌کنیم و گروه دیگری از بچه‌ها را به بهانه استعداد درخشان در مدارس خاص‌خودشان ثبت نام می کنیم. این جداسازی‌ها فاقد پشتوانه‌ی درست و علمی است و در نظام‌های‌آموزشی‌موفق، دست‌کم چهار پنج‌دهه از این سبک مدرسه‌داری و مدیریت آموزشی فاصله گرفته‌اند. تنوع مدارس، هم به رشد طبیعی و اجتماعی کودکان و نوجوانان صدمه می‌زند و هم امکان هویت‌یابی را از دانش آموزان سلب می‌کند. افراد در محیط‌های همگن و یکدست نمی‌توانند خودشان را بشناسند و به ارزش‌ها و قوت‌های خود پی ببرند. این، نتیجه دخالت بزرگسالانه در دنیای کودکان و نوجوانان است. هم صحبتی و رفاقت بچه‌ها با یک فرزند شهید، با یک دوست دارای معلولیت بسیار دارای مزیت برای همه آنهاست. من متوجه تفاوت‌های‌خاص بچه‌ها و ضرورت رسیدگی‌های‌خاص مانند رسیدگی‌های پزشکی و آموزشی جداگانه متناسب با تفاوت‌های فردی هرکدام هستم اما دانش‌آموزان حتی الامکان بهتر است در کنار یکدیگر درس بخوانند و اگر نیازی هم به تفکیک باشد این تفکیک باید درون مدرسه انجام شود و برنامه آموزشی واحد و ثابتی را هم نباید از همه بطور یکسان انتظار داشت. این جداسازی‌ها یکپارچگی و عدالت‌اجتماعي را از نظام‌آموزشی ما گرفته و امر آموزش را به ورطه بی‌رحمی، رقابت، مسابقه‌های‌اضطراب آور و رشد تک‌بعدی کشانده است. بچه‌ها نه تصویر واقعی از خودشان پیدا می‌کنند و نه از همسالان خود و نه از واقعیت‌های‌اجتماعی. محیط گلخانه‌ای و مصنوعی که همه شبیه هم و طی آزمون‌‌های دستچین شده انتخاب شده باشند بیشتر از آنکه موجب بالندگی فرد باشد  به محیط ضد‌اجتماعی و ضد‌تربیتی تبدیل می‌شود. @HamdelanCH @Modiriatebishfaali