#اسراییل؟ به من چه؟!!
قسمت اول
✍محمدرضا رئوفی
⛔️⛔️⛔️(قبل از این که این متن را بخوانید توجه کنید که: 1-من تنها و تنها دغدغه ام ایران و مردم ایران است. بود و نبود
اسراییل برایم مهم نیست. 2- من عقیده شخصی خود را با استدلال بیان کرده ام. اگر با من موافق نیستید لطفاً نه به من فحش دهید و نه من را متهم سازید. من دوستانی دارم که نظری خلاف نظر من دارند، و بحث من با ایشان همواره ازطریق استدلال بوده).
📌اسراییل؟ به من چه؟!!
✅دیروز از یک دستفروش یک شماره مجله قدیمی توفیق مربوط به شهریور 1346 را خریدم. در آن کاریکاتوری بود مربوط به این خبر که رییس جمهور تونس گفته بود که راهی به غیر از به رسمیت شناختن
اسراییل از سوی اعراب وجود ندارد. پیام کاریکاتور جدا شدن راه تونس از بقیه اعراب بود (در میان شخصیتهای اعراب با راه جدا از تونس، چهره عرفات از همه آشناتر بود). آن سالها، بسیاری از اعراب رویای قلع و قمع
اسراییل را داشتند.
✅پنجاه سال بعد: عرفات هم بالاخره
اسراییل را به رسمیت شناخت و مرد. جانشینانش نیزاسراییل را به رسمیت شناختند. تقریباً تمام کشورهای مسلمان از عرب و غیر عرب
اسراییل را به رسمیت شناخته اند. اگر آن زمان بسیاری از اسراییلی ها ساکنان نسبتاً جدید سرزمین فلسطین بودند، اسراییلی های الان اکثراً لااقل یکی دو نسل آنجا یوده اند و آن جا را، نه تنها سرزمین نیاکان دور خود، بلکه سرزمین مادری خود و سرزمین دوران کودکی و جوانی و میانسالی و کهنسالی خویش دیده اند. اکنون حتی حماس هم سخن از به رسمیت شناختن احتمالی
اسراییل می زند. سوریه هم نزاعش با
اسراییل اکنون فقط بر سر مسئله بلندی های جولان است و اگر این مسئله حل شود با
اسراییل صلح و آشتی خواهد کرد.
✅در این میان فقط ایران است که (حکماً از روی حق طلبی و حق جویی و عدالت خواهی، که ماشالا هزار ماشالا در میان مسئولین ما موج می زند) همچنان بر طبل مرگ بر
اسراییل می کوبد. در این راه بسیار هم هزینه کرده ایم، ولی کوتاه نمی آییم!
✅مشهور است که فلسطینیان همواره "ناصبی" و بسیار "ضد شیعه" بوده اند، و بنابراین گفته می شود که از این روست که فلسطینیان همیشه حمایت بی دریغ ایران را با ناسپاسی جواب گفته اند (مثلاً با حمایت از صدام یا داعش یا.....). من نمی دانم این نکته درست است یا نه. ولی شما مثلاً فلسطینی ها را با ارمنی ها مقایسه کنید! ارمنی ها در هر کشوری رفته اند برای خود احترام کسب کرده اند. فلسطینیان هر جا رفته اند معمولاً به انزجار صاحب خانه انجامیده است. در لبنان (که خیلی ها فلسطینیان را عامل اصلی شروع جنگهای داخلی لبنان می دانند که کشور لبنان را تا مرز نابودی برد)، در سوریه یا در کویت (که در ابتدا احترام زیادی داشتند، ولی با حمایت خود از صدام آن را از دست دادند).
✅در این هیچ شکی نیست که فلسطینیان در قرن پیش بسیار مظلوم واقع شدند. ولی در مظلومیت آنها تنها نبودند. به عنوان مثال، بلایی که "ترکهای جوان" در انتهای امپراتوری عثمانی بر سر ارمنیان آوردند را ببینید. یا بسیار موارد دیگر را، چه در میان مسلمانان یا غیر مسلمانان. به راستی، چرا درد و رنج فلسطینیان باید برای ما اهمیت خاص داشته باشد؟ چرا درد و رنج آنان باید بیش از درد و رنج مسلمانان میانمار برایمان مهم باشد؟
✅اعراب و حتی خیلی از فلسطینیان از دشمنی بی وقفه ما با
اسراییل ناراضی اند. یک دلیلش این است که احساس می کنند ما نقش دایه مهربان تر از مادر را بازی می کنیم و به این ترتیب به نوعی آنها را تحقیر می کنیم. ممکن است بگویید که مسئله ما مسئله قدس است و نه فلسطینیان! این حرفی قابل تامل است، ولی سئوال اینجاست که، در میان بیش از یک میلیارد ونیم مسلمان، از اندونزی و مالزی گرفته تا ترکیه و افغانستان و پاکستان و کشورهای عرب و کشورهای شمال آفریقا، چرا ما باید علمدار دفاع از قدس باشیم و هزینه اش را هم به تنهایی تحمل کنیم؟ به خاطر این است که از بقیه بهتریم؟ از لحاظ اخلاقی از بقیه سَریم؟ از لحاظ اقتصادی از بقیه پاکتریم؟ کمتر رباخواریم؟ فسادمان کمتر از بقیه است؟
✅طنز قضیه این جاست: از ابتدای انقلاب، حتی یک ساعت شعار مرگ بر
اسراییل را قطع نکرده ایم، ولی وقتی
اسراییل به مدد لابی قوی خود در آمریکا علیه ما دسیسه می کند، از نامردی و عداوت و بغض اسراییلی ها سخن می گوییم! حکماً انتظار داریم ما به آنان فحش و ناسزا دهیم و آنها در عوض قربان صدقه ما بروند.
@DeNnJj