داوطلب واژۀ «داوطلب» از دو جزء تشکیل شده‌است: داو (نوبتِ بازی) طلب (از طلبیدن) در بازیِ تخته‌نرد، هریک از دو حریف به نوبت بازی می‌کنند. این نوبتِ بازی را در قدیم «داو» می‌نامیدند. وقتی کسی داو می‌خواست/ می‌طلبید، از حریفِ خود می‌خواست به او اجازه بدهد از نوبتش استفاده کند. چنین کسی «داوطلب» بود. بعدها «داوطلب» به معنیِ کسی شد که به میل و ارادۀ خود کاری انجام می‌دهد. مأخذ: داستان‌ِ واژه‌ها، نوشتۀ بهروز صفرزاده، ص ۲۳. #واژه‌شناسی