هرچند که عمری ست در این وادی ِ حسرت
زلفی که پریشان کند آن شانه ، ندیدی
زنجیر چو گَردی تو به گیسوم ، در این حبس
هر آینه از ظلمت ِ این خانه ، رهیدی
مویم ، چو کمندی ست که با تاب ِ تب آلود
در بند کِشد ، دیو ِ سیاهیّ و پلیدی
هم بغض ٍ من ای دوست ، که از غایت ِ فریاد
گشتی تو چو دُردانه و از دیده چکیدی
خوش باد کنون ، حال ِ تو ای رود ٍ خروشان
ڪاخر به همانجا که دلت خواست رسیدی
حسرت به دل ِ شب بنِشیند پس از این ، تا
فرمانده ِ محتوم ِ سیاهی ست ، سپیدی ...
#سیما_اسعدی