فروغ در شعر «#باد_ما_را_خواهد_برد» برای نخستینبار به بیان مهمترین درونمایهی شعریِ خود، #زوال و دلهرهی #ویرانی، میپردازد. چهار بند اول این شعر، از کنش و گسترش درخوری برخوردار است و تنها به سبب تداوم نیافتن درونمایه در آخرین بند است که #شعر از تشکل و ساختار نهایی بینصیب مانده است. شاعر در دو سطر اول شعر به تبیین مابهازاءِ عینی درونمایهای پرداخته که در سومین سطر آن را به صراحت بیان کرده است:
در شب کوچک من، افسوس باد با برگ درختان میعادی دارد در شب کوچک من دلهرهی ویرانیست