گاه‌نویسه‌ها | جواد رسولی

✅ "عطیه" که آمد ...


♦️ این یادنوشته را به فرخندگی حضور "عطیه" در زندگی‌مان و به مثابه دِین و شکرانه‌ای می‌گزارم.
▫️https://t.me/GahNevise/432
▫️@Gahnevise جواد رسولی

🔶 سی شمع در قاب دلم روشن می کنم و به رقص شعله‌ها و تلألوِ آن‌ها چشم می‌دوزم و با آرامش از طرف "عطیه" فوت می‌کنم تا وُرود او را به سی‌ویک سالگی جشن بگیرم.

▫️ عطیه دومین فرزند ماست و از جمله کودکان ابدی است (سندرم داون). 47 کروموزم دارد و با همین یک کروموزم اضافه است که گویی روز هشتم آفرینش را برای او و امثال او بنا گذاشتند و گرامی داشتند؛ همچون شب یلدا که اندک تفاوتش موجب شده شب قدری شود و قدر بیند.
18 خرداد 1369 که عطیه آمد، وحشت از آینده‌ای مبهم پیشِ رویم قرار گرفت، خصوصاً وقتی پزشک کم‌معرفت بر دوده‌های وحشت و ابهام دمید و کوشید تا حتی روزنه‌ای به داشتن فردایی در آن شب و روز یلدایی برای ما باقی نگذارد!
▫️پذیرش واقعیت و ایمان به خدایی که مقدّرات آدمیان را به سوی خیروتعالی رقم می‌زند موجب شد که او را چونان هدیه‌ای مینوی بپذیریم و این باور را با نام او به خود و دیگران یادآور شویم.
▫️او که آمد ... در گذر ایام دیدیم که همچون فره ایزدی، نیکی‌ها، محبت‌ها و مهرورزی‌های اطرافیان و دوستان و حتی بیگانگان را به سوی خود و من و ما می‌کشاند. حضورش مغناطیسی شد برای جذب صمیمیت‌های کودکانه و بی‌آلایش همنوعانمان.
▫️نگهداری و پرورش عطیه دشواری‌های بسیاری داشته و دارد و از این رو داشتن اینچنین فرزندی در هر خانواده‌ای موجب تغییرات بسیاری در موقعیت‌های والدین و فرزندان و طیفی از وابستگان است و از این روست که آرزومندم که دیگران اگر عطیه‌ای نصیبشان شد، همزمان دارای توان و بردباری مناسبش بشوند؛ از جمله این تلخی‌ها را در حکایت "فیونا را از مدرسه اخراج نکنید" در این نشانی نوشته‌ام
👉 https://t.me/GahNevise/140
▫️ابتدایی و ضروری‌ترین نیاز این کودکانِ ابدی، نیازهای جسمانی و حفاظت از تندرستی آن‌هاست؛ از پوست و مویِ سر و دندان و گوش تا قلب و مفاصل و اعصاب. از همین روست که در این سی‌سال پزشکان و دندان پزشکانی بوده‌اند و هستند که با دقت و مسئولیت پذیری، در مراقبت‌ها و بازیابی سلامت عطیه، یاریگرمان بوده‌اند و با مهربانی‌های‌شان، تجربیات و خاطرات نامطلوب و ناگوار و گاه دردآورِ ناشی از مواجه با چند نفر همکار بی‌تعهدشان را از ذهن ما زدوده‌اند. در همین مسیر (و از سال 89 به این‌سو) مرکز شبانه‌روزی ارم (مشهد) و مراکز مادر و مهر مادر (کرج) یاورانی ارجمند برایمان بوده و هستند و تأمین نیازها و مراقبت‌های جسمانی و آرامش روحی او را تقبل کرده‌اند.
▫️توان و بردباری‌های مریم (همسرم) در پذیرش واقعیت همیشگی‌بودنِ کودکیِ "عطیه" و زحمات فراوانی که برای مراقبت از جسم و روح و پرورش او متحمل شده در سنجه ذهن من قابل اندازه‌گیری نیست. علاوه بر او، دخترم زهرا که نقش‌های گوناگونی، از همبازی شدن تا مراقبت و آموزش "عطیه" را برعهده داشته و نیز اعضای دو خانواده من و مریم، برای این فره ایزدی زحمات زیادی متقبل شده‌اند و ... اکنون هم پسرانم ،که قریب 15 سالی با او فاصله سنی دارند، او را پذیرفته و با مهر خود، نهال روح او را شاداب نگاه داشته و می‌دارند. براستی همه درگذشتگان و زندگان خانواده‌مان سهامداران این تعاونی مهرورزی "عطیه" شده‌اند.

🔸 وآخر این‌که: او را می بینم و کودکی ام با او لبالب و سرریز می‌شود و در نبود و بودش به زبان "بامداد" می‌خوانم: "مرا تو بی سببی نیستی /به‌راستی، صلت ِ کدام قصیده‌ای، ای غزل؟ /ستاره‌باران ِ جواب ِ کدام سلامی به آفتاب، از دریچه تاریک؟ /کلام از نگاه ِ تو شکل می‌بندد. /خوشا نظر بازیا که تو آغاز می‌کنی!"
▫️ از شما می‌پرسم: کدامتان در اثر آشنایی با این "عطیه" و دیگر "عطیه"‌های فره‌مند، شاعر شده‌اید یا زندگی خود و دیگران را با مهرورزی و عطوفت این کودکان ابدی رنگ‌آمیزی کرده‌اید؟ (خوشا به‌حالتان😊)

#عطیه #سندروم_داون #47کرموزوم #کودکان_ابدی
▫️@Gahnevise