عشق آمد و خیمه زد به صحرای دلم زنجیر جنون فکند در پای دلم گر یار به فریاد دل من نرسد پس وای ِ دلم ، وایِ  دلم ،  وایِ دلم این رباعی از فریدون حسین میرزا صفوی است و به این رباعی ابوالمعالی نحاس‌ رازی ( دوره ی سلجوقی)  مانند است و مصراع چهارم هر دو یکی است : آن روز مباد ، ای تمنای دلم کز کوی تو بگسسته شود پای دلم ار دست غمت ، مرا‌  زمن بستاند پس وای دلم ، وای دلم ، وای دلم (نزهه‌ المجالس تصحیح دکتر محمد امین ریاحی ص ۲۶۴  رباعی ۷۸۹  ) دکتر سید ضیاء الدین سجادی @forsatesabz