‍ داریم  بسی نکته و گفتن نتوانیم  چون غنچه ی پژمرده شکفتن نتوانیم  این طرفه بلائیست‌ که درد  دل خود را  گفتن  نتوانیم   و نگفتن  نتوانیم  مانند گدایی که فتد‌  گنج‌ به چنگش‌ راز غم عشق تو   نهفتن  نتوانیم  این قطره ی خونابه که چون لعل نسفتست‌ با  مثقب‌  مژگان تو سفتن  نتوانیم  زان بستر  ما تیره  چو بختست‌ که هرگز جز با نفس  سوخته  رفتن  نتوانیم  خودرا  زره سیل  به یک سوی  کشیدیم  کاندر  ره  بیداد‌ تو  خفتن  نتوانیم  در گوش از آن پنبه  نهادیم  مسیحا  کافسانه‌ ی   این خلق  شنفتن نتوانیم حکیم رکنا #مسیح_کاشانی قرن یازدهم ▪︎▪︎▪︎ دارم سخنی باتو و گفتن نتوانم وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت من مست°   چنانم که شنفتن نتوانم شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم با پرتو ماه آیم و چون سایه ی دیوار‌ گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم دور از تو‌ من سوخته در دامن شب ها چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم فریاد ز بی مهریت‌ ای گل که درین‌ باغ چون غنچه ی پاییز‌  شکفتن نتوانم ای چشم سخن گوی تو بشنو‌ ز نگاهم دارم سخنی باتو‌ و گفتن‌ نتوانم شفیعی کدکنی آیینه ای برای صداها ص 26 @forsatesabz