#رضاشاه_دوم چندی پیش در مصاحبه با شاهین نجفی گفتند: "من برای آزادی هموطنانم تلاش می‌کنم؛ اما نمی‌خواهم در نتیجه این آزادی، خودم اولین قربانی باشم." این سخن #ایران_شهریار، سخن جدیدی نیست. ایشان بارها تاکید کرده‌اند که تمایلی ندارند "پادشاه نمادین محصور در قصر" باشند؛ بلکه تمایل دارند که نقش ایشان، همراه با اختیاراتی باشد که تاثیر هر چه بیشتر نقش پادشاه در جامعه را سبب شوند. به گفته‌های ایشان در این دو مصاحبه - اولی مربوط به سه سال پیش و دومی مربوط به دهه ۶۰ - دقت کنید: "حتی اگر یک مقام سمبلیک به من بدهید که به نشستن در کاخ سعدآباد دلخوش باشم، در سال یک بار مجلس را افتتاح کنم و نطق افتتاحیه را که نخست‌وزیر به من می‌دهد بخوانم؛ اما نتوانم از خودم نظر دهم، این نقشی نیست که از نظر من، بیشترین فایده را داشته باشد. در فردای #ایران، انگیزه و نقش من در کنار مردم بودن است. این که در برابر دولتمردان، صدای مردم باشم. اگر در جایی وظیفه خود را انجام ندادند، بتوانم مچشان را بگیرم... من این همه تلاش نکرده‌ام که مملکت به آزادی برسد؛ که خود من اولین عامل (قربانی) از دست دادن آزادی بیان و عقیده‌ام باشم! #جنبش_فرزندان_ایران