‌ بدعت‌گذاری پالیزدار در افشاگری بدون سند و مدرک 🔹ظهور و بروز «عباس پالیزدار»‌ در سال ۸۷ یکی از مسائلی بود که نشان داد روند فسادستیزی باید با اصول و مبنای خاصی پیگیری شود؛ وگرنه حواشی و مشکلات بیشتری ایجاد می‌کند و بر موضوع اصلی یعنی فسادستیزی اثرات منفی خواهد گذاشت. پدیدۀ پالیزدار درواقع نوعی هشدار نسبت به ورود بدون سند و مدرک، صحت‌سنجی و تحرکات ادعایی با عنوان فسادستیزی بود. 🔹پالیزدار یکی از کارشناسان هیئت تحقیق و تفحص مجلس هفتم از قوه قضائیه بود که ۱۴ اردیبهشت ۱۳۸۷ در ادعاهایی جنجالی در دانشگاه بوعلی همدان، برخی مسئولان از جمله هاشمی رفسنجانی را متهم به فساد شدید مالی کرد. او حدود یک هفته بعد بازداشت و اسفندماه همان سال به اتهام افتراء و نشر اکاذیب محاکمه شد. 🔹پالیزدار نه تنها با کمک یک وکیل که کارشناس مسائل حقوقی است نتوانست از ادعاهای خود دفاع کند و با ادله و اسنادی که ادعا می‌کرد مباحث خود را اثبات کند بلکه محکوم و مجبور به عذرخواهی در برخی پرونده‌ها نیز شد. 🔹پروندۀ پالیزدار بعد از ورود او به زندان بسته شده و این ماجرا با ادعاهای بی‌اساسی که انجام داده بود، تمام شد اما یک بدعت در خصوص افشاگری بی‌مبنا و سند را در کشور به‌وجود آورد. موضوعی که در برخی از پرونده‌های دیگر هم مشابه آن دیده شد. 🔹ظهور دوبارۀ پالیزدار با توجه به سابقۀ محکومیتی که دارد و با همان شیوۀ قبل، نشان می‌دهد در حوزۀ رسانه‌ای و اظهارات مربوط به فساد بایستی فضای راستی‌آزمایی سفت و سختی ایجاد شود. @Farsna - Link