@ebteda_ir🔺دیپلماتهای عرصهی
معاش را چه کنیم؟
عدهای فکر میکنند که
#سلوک_دیپلماتیک، فقط در عرصهی سیاست خارجیست که ما را منفعل و توسریخور بارمی آورد؛ غافل از اینکه چنین سلوکی، سالهاست که به سایر حوزهها نیز سرایت کرده و غالبِ مدیرانِ بخشهای اقتصادی، اجتماعی و حتی فرهنگی و هنری را هم مبتلا کرده است. امروز،
#معاشِ مردم، قربانیِ نگرش و منشِ دستهای از تکنوکراتهای دیپلماتصفت شده است که با خونسردی و اعتمادبهنفس آزاردهندهشان، نظارهگر رنگپریدگی و سوءهاضمهی مردم هستند و چنین وضعیتی را عارضهی قطعی و بدیهیِ
#توسعه میدانند که گریزی از آن نیست! میگویند «توسعه، هزینه دارد»!
دیپلماتِ عرصهی
معاش، اگر از آسمان، سنگ هم ببارد و خیل گرسنگان در مقابلش صف بکشند، خیلی شیک و اتوکشیده، از توی ماشینِ شاسیبلندش و از پشت عینک دودیاش، عرصهی فلاکت را دید میزند و بیآنکه خَمی به ابرو بیاورد، علاج واقعه را به برنامهریزی درازمدت و تدبیر ریشهای حواله میدهد و میرود پیِ کارش! همچنان که، دیپلماتِ عرصهی سیاست، هرچه هم فاجعه در اطرافش ببیند، فقط و فقط مراقب است تا از آدابِ دیپلماسی، تخطی نکند و احیاناً حرفی بزند که خلافِ بخشنامهها باشد!
اگر از دستمالی شدن واژهی
#انقلابی توسط عدهای بیمغز و بی تعهد و بیتقوا در پارهای مقاطع بگذریم، تجربه نشان داده است که جز این راه، دیگر هیچ راهی برای بهبود اوضاعِ
معاشِ فرودستان باقی نمانده است. کما اینکه مختصر بهبود و تحولی هم که در احوال مستضعفان رخ داد، در همان عصری اتفاق افتاد که دیپلماتها هنوز انقلابی بودند و تکنوکراتها، مجال ظهور نیافته بودند. مرور کنید نهادسازیهای چند سال ابتدایِ انقلاب را: جهاد سازندگی، کمیتهی امداد، نهضت سوادآموزی، بنیاد مسکن و... همهی اینها، با همان نگرش انقلابی راه افتاده و درصدد بودند تا بدون کمترین تشریفات و با کمترین هزینه و در سریعترین زمان، دردِ مستضعفین را علاج کنند. و انصافاً در نسبت با دَم و دستگاهِ چاق و تنبل و مغرور و دیپلماتصفتِ دولتی، توفیقات نسبی کسب کردند.
بیراه نیست که تکنوکراتها، در اولین فرصت، طومار این نهادها را پیچیدند و اعلام کردند که دیگر زمانِ
#عقلانیت فرا رسیده!
.