رنج و عذاب موجود در جهان تنها حقیقتی است که انسان با آن روبه‌روست. آن چه که به راستی شادی نامیده می‌شود در حقیقت نبود چند لحظه غم است، مانند روشنایی که نبود تاریکی است. احساس شادی بعد از پشت سر گذاشتن رنج و مصیبتی است که بر آن غلبه کرده‌ایم. پس بدون رنج و مشقت شادی معنا نمی‌داشت. پس در حقیقت این ذات غم‌هاست که مثبت است. اگر شادی قائم به ذات خود بود نهایت آن چیزی به غیر از کسالت نبود.
شوپنهاور
