تعارض یا معامله؛ مساله این است! . بی شک همه کسانی که سابقه فعالیتهای اجرایی سطوح میانی و کلان را دارند به این نکته اذعان می کنند که در ساختار قدرت تعریف شده در قانون اساسی ما؛ اساسا بدون تعریف بازی های برد-برد با ذی نفعان و سایر قوای موثر در اجرای برنامه های عمومی؛ بسیاری از برنامه های خوب جلو نمی رود. به زبان ساده تر؛ یکی از مهم‌ترین الزامات اجرایی شدن برنامه های خوب و تحقق پذیر در این نکته نهفته است که مدیر (در اینجا رئیس جمهور) چگونه می تواند با سایر قوا و نهادهای خارج از مجموعه مدیریت خود (در اینجا دولت) ارتباط کاری هم افزا پیدا کند. در مقیاس ریاست جمهوری؛ ارتباط موثر و هم افزا با رهبر انقلاب بعنوان کلان سیاستگذار حرکت اجرایی کشور؛ با مجلس به عنوان برنامه ریز و ناظر بر دولت؛ با قوه قضائیه با مجمع تشخیص مصلحت نظام با مجموعه نیروهای اطلاعاتی و شورای عالی امنیت ملی و چندین و چند کلان بازیگر بزرگ مقیاس ملی شرط بسیار مهمی برای اجرایی شدن برنامه های خوب در سطح کشور است. (همین داستان را در سطوح دیگر برای تعاملات استاندار با وزیر با شهردار با شورای شهر و غیره هم داریم که یکی از شروط موفقیت در اجرای سیاست های دولت های محلی هم هست) واقعا برای شهید رئیسی سخت نبود که همچون برخی از روسای جمهور اسبق ایران برای قوای دیگر و برخی از مهم‌ترین بازیگران عرصه سیاسی شاخ و شانه در فضای عمومی بکشد و به جای حل مساله با تعامل و عقلانیت؛ مدام از این جیب و آن جیب لیست افشاگری خارج کند؟! یا مثل برخی دیگر؛ در عمل به بهانه تعامل؛ انواع و اقسام بده بستان های مستعد فساد و حیف و میل های کلان را با اصحاب قدرت برنامه ریزی کند و نفع عمومی را قربانی منافع برخی خواص کند؟! قطعا می توانست؛ اما او مدبرانه راه میانه را انتخاب کرد. تعامل و صبر و گفتگو و گفتگو و گفتگو….. اینکه مدیر کلان یک مجموعه به این بلوغ برسد که برای اجرایی شدن اقداماتش باید با همه ظرفیت ها و فرصت ها حتی آنهایی که می خواهند سر به تن او نباشد! هم کار کند و در عین حفظ خط قرمزهایش از هر پیشنهاد و راهی برای جلو رفتن کار استقبال کند واقعا نعمت بزرگی است. شاخصهای_انتخاب#