شرح غزل ۶۴ حافظ اگر چه عرض هنر پیشِ یار بیادبیست
زبان خموش، ولیکن دهان پُر از عربیست
پری نهفته رخ و دیو در کرشمهٔ حُسن
بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیستدر این چمن گلِ بی خار کس نچید آری
چراغِ مصطفوی با شرارِ بولَهَبی‌ست
سبب مپرس که چرخ از چه سفله پرور شد
که کام بخشی او را بهانه بی سببی‌ست
به نیم جو نخرم طاقِ خانقاه و رباط
مرا که مَصطَبه ایوان و پای خُم طَنَبی‌ست
جمالِ دختر رَز نورِ چشمِ ماست مگر
که در نقابِ زجاجی و پردهٔ عِنبی‌ست
هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه
کنون که مستِ خرابم، صلاح بیادبیست
دوای درد خود اکنون از آن مفرح جوی
که در صراحی چینی و ساغر حلبی‌ست
بیار می که چو حافظ هزارم استظهار
به گریهٔ سحری و نیازِ نیم شبی‌ست
#دکتر_سمیه_شکری#شرح_غزلیات_حافظتلگرام
@dr_s_shokriو این
👇https://t.center/hafez_shokriکانال حافظ در castbox
https://castbox.fm/vc/5500246وب سایت من
www.dr-s-shokri.ir
