آیا آمریکا اصلا دموکراسی است یا کشور لابی و مافیای سرمایه داران است، و پول تعیین کننده است و مردم نقشی ندارند؟ ✍️ بهنام شادروان
یکی از مشکلات در ایران اشتباه نمایش دادن دموکراسی ها است. دموکراسی ابدا دیکتاتوری اکثریت نیست.
اینجا
https://t.center/dastanhayeyekzendegi/11751و اینجا
https://t.center/studycasedidgahidigar/2208توضیح دادم که دنیای امروز دنیای مقایسه و عدد و رقم و شاخصها است.
یعنی نمی‌توانیم همینجوری از روی احساس خودمان و با سطح آگاهیمان بگوییم مثلا آمریکا یک دموکراسی نیست، یا مثلا ایران یک دموکراسی هست!
شاخص‌هایی وجود دارد که کیفی شده و معیارهایی برای بررسی و راستی آزمایی آنها هست.
در مورد ایران مثلا با این مقیاسها مشخص است و جای بحث و گمان ندارد که ج.ا یک حکومت اقتدارگرا استبدادی یا نوعی تمامیت گرایی محسوب می‌شود و انتخابات در آن یک نمایش است.
در مورد آمریکا اما یک دموکراسی است که دموکراسی خوب محسوب نمی‌شود و در رتبه بندی ها اولین در لیست کشورهایی است که از لیست بهترین دموکراسیها خارج است و با مقایسه شاخص دموکراسی سی و ششمین کشور جهان است. پس حتما ایراداتی جدی دارد که با وجود این که قدرتمندترین اقتصاد جهان است، جزو بهترین دموکراسی های جهان نیست.
شاید به دلیل فرهنگ آمریکاستیزی چپ و ج.ا که نیم قرن ج.ا و پیش از آن هم در جامعه روشنفکری ما بوده است، بعضی از ما علاقه داریم آمریکا را از انچه هست خیلی بدتر، و بعضی علاقه دارند خیلی بهتر نمایش دهند. همان نگاه صفر و یکی و همان نگاه شیطان و فرشته و بهشت و جهنمی مذهبی.
آمریکا اما کشوری دموکراتیک است با ایراداتی که دوستان مخالف این کشور البته به صورت مبالغه‌آمیز می‌بینند همانطور که موافقان آمریکا در فرهنگ ایرانی کاملا مبالغه میکنند در مورد این کشور.
برای درک، اول باید این تعصب‌ها را کنار گذاشت و دقیق مطالعه کرد.
آمریکا کاپیتالیست‌ترین و یا سرمایه‌داری‌ترین کشور جهان است و پول در آن نقش کلیدی دارد. هر چند از یاد نبریم که به نظر میاد مثلا کمپین خانم هریس به مراتب بیشتر از کمپین آقای ترامپ پول جمع کرد. پس شاید پول حرف آخر را نزند. هر چند حتما نقش دارد.
اما در مورد چرایی دو حزبی بودن آمریکا و خصوصیات و معایب و همینطور اگر داشته باشد مزایایش باید کلی نوشته شود تا دوستانی که در جریان نیستند در جریان قرار بگیرند.
اما یک نکته که کسانی که از بیرون آمریکا را می‌نگرند ممکنه اصلا متوجه نشوند این است که خود دو حزب اصلی امریکا، کلی طیفهای مختلف و گاهی مخالف هم دارند که هر طیف زمانی بزرگتر و قدرتمندتر ممکنه بشود. در واقع هر چند احزاب از بیرون به نظر میاد تنها یک نماینده یا کاندید داشته‌اند، به ویژه وقتی رییس جمهور قبلی کاندیدا نمی‌شود، کلی کاندیداهای درون حزبی و مباحث و گاه مناظره بین اونها برگزار می‌شود که انگاری زیرحزبهای هر حزب دارند با هم مناظره و رقابت میکنند و بعد در نهایت در یک رای‌گیری گسترده و طولانی، مشابه خود رای‌گیری کشوری، اما تنها بین اعضای آن حزب کاندیدای اصلی بین کاندیداهای یک حزب تعیین می‌شود و تازه از آنجا است که توجه دنیا به آمریکا بیشتر معطوف می‌شود.
خلاصه حرفم اینه که خود این هم روندی دموکراتیک است و فقط دو کاندیدا نبوده از اول، مثلا آخرین کاندیدا که از بین حدود ده کاندیدای درون حزبی جمهوری‌خواهان حذف شد، خانم نیکی هیلی بود که پیشتر فرمانده یک ایالت بوده، در شغل هم انسان موفقی بوده و یکی از والدینش هندی است.
این تصور هم غلط است که دیگران امکان جوانه زدن ندارند. آمریکا کشوری فدرال است. تعداد لایه‌هایی و زمینه‌هایی که مردم در انتخاب قدرتهای محلی تا کشوری نقش دارند به طور عجیبی زیاد است. در واقع رییس جمهور آمریکا به این دلیل شاید تاثیرش روی مردم ایران بیشتر از مردم آمریکا باشد. چون مردم با رای مسوولان و شوراهای بخش، شهر، و کاندیداهای مجالس ایالت و کشور و فرماندار ایالت و قاضی‌ها و فرماندهان پلیس و مدیران منطقه‌ای آموزش و .... را تعیین میکنند که اینها هر کدام نقشی در زندگی مردم دارند.
همانطور که گفتم تعداد نمایندگان و جایگاه شان در قدرت در امریکا آنقدر زیاد و پیچیده است که هر فرد عملا بخش کمی از قدرت را در بخشی خاص می‌بیند و تأثیرگذاری قدرت از یک مرجع هرمی ابدا نیست.
تازه همه اینها یک طرف، جامعه مدنی، اتحادیه‌ها، دانشگاهها و مدارس، انجمنها، مکانهای مذهبی، اندیشکده‌ها و بسیاری موارد دیگر هستند که حتی اگر حزبی آنها را نمایندگی نکند در یکی یا گاهی چندین لایه قدرت می‌توانند فشار وارد کنند.
ادامه در لینک زیر:
https://t.center/dastanhayeyekzendegi/11771
