حماقت در نبود شرافت منجر به اون کشتی بی‌لنگری می‌شه که در نبود قطب‌نما و بقول مولانا کژ می‌شد و مژ می‌شد. وقتی پرنسیب و اصول اخلاقی نداشته باشی یه روز در مراسم «نوبل صلح» و به پاس «صلح» خُلمشنگانه «امشب شب مهتابه می‌خونی»! و دو روز بعد با نیش تا بناگوش باز برای بازی در فیلم یه اسرائیلی مستظهر به دولتی کودک‌کُش «عکس یادگاری» می‌گیری! بقول سلمان هراتی: چطور میان این همه تفاوت می‌توان بی‌تفاوت ماند!؟ وقتی بهانه‌ای برای بودن نداشته باشی در صف ايستادن، خود بهانه‌ای می‌شود برای بودنت! و پس از آن برای رفع خستگی بعد از صف نوشیدن یک فنجان قهوه چقدر بنظرت لذت بخش می‌ماند! سینمای جهان زمانی براندوئی داشت که با آن همه عظمت و شهرت عطای اسکار را به لقایش بخشید و در دفاع از سرخ‌پوستان مظلوم آمریکا آن مراسم را با صدور کیفرخواستی به محکمه دولت‌مردان جنایتکار آمریکا مُبدل کرد و امروز ما ایرانیان کفاره کدام گناه نکرده را داریم پس می‌دیم که گلشیفته فراهانی ناصالحانه یدک‌کش نام پرافتخار ایرانی بر روی شانه‌های نحیف و بی‌افتخارش در جامعه سینمائی جهان شده تا هرآئینه سبک‌سرانه و جلف‌رفتارانه آبروی ایرانیان را به بازی بگیره!