از نامه
#سهیلا_حجاب از
#زندان_اوین؛ “حکومت ستمگر، ساقط باید گردد!”
“آن قلم که از بیداد ننویسد قلم باد!
پرواز را به خاطر بسپار، پرنده با شلیک سپاه پاسداران مردنی است، زنده یاد پدرم همیشه تاکید داشت وقتی عشق به ایران را مشق میکنی زیبا بنویس فرقی نمیکند قلم از ساقههای نیلوفر باشد یا از پر کبوتر. در زندان راه میرویم، آه میکشیم و سر در گریبان فرو برده از کنار هم رد میشویم. به ایران فکر میکنم مثل دردی در گلو مانده و کلام نمیآید. این روزها به ملاقات زندانیان سیاسی که میآیید یک دستمال سفید، پاکتی سیگار، فنجانی قهوه و تحملی طولانی بیاورید، احتمال گریستن بسیار است. درد و آلام جان باختگان تظاهرات آبان ماه، واژگونی اتوبوس، سقوط هواپیما، سیلاب سیستان و بلوچستان و هزاران فجایع جان کاهی که یکی پس از دیگری رخ میدهد و به مدد سیاستهای حاکمان بیکفایت و عدم استفاده از اقدامات پیشگیرانه علمی نخبگان و عدم استفاده از تجهیزات پیشرفته، هموطنان نجیب و صبور را سوگی بزرگ و اندوهی سترگ میبلعد، گرچه در این رخدادهای شکننده قلم از بیان حزن اندیشه باز میمانند.