این روزها، دیگر علاقه‌ و انرژی لازم برای تعاملات آبکی، مکالمه‌های غیر ضروری با آدم‌‌های بی‌معنی را ندارم، نگاه می‌کنم به خودم که چقدر بار فرسایش کلمات و ارتباط روزمره برایم خستگی به ارمغان می‌آورد، چیزی که این روزها مرا بیش از هرچیزی غمگین می‌کند اینکه آدم‌ها یادشان می‌رود که این تکیه‌گاه، گاهی خودش خسته است، گاهی دلم می‌خواهد ساعت‌ها در خلوتی، فقط خیره شوم به دیوار اتاقم، انگار از نزدیکی آدم‌ها به خودم، در نقطه‌ای بیشتر احساس ترس می‌کنم، بی حوصله‌ام و روزهای زیادی را به دریوزگی و تنبلی سر می‌کنم. 🆔️ @Dardemoshtarek7