📌روز نکبت در یادبود ۷۲ سالگی ادعای آزادی فلسطین (محمد اصغری) امروز یوم‌النکبه، یادآور آغاز یک نکبت تاریخی، یک روز پس از سالگشت تشکیل رژیم صهیونیستی و تکمیل اشغال بخش مهمی از اراضی فلسطینی در سال ۱۹۴۸ است. فلسطینیان از همان اولین سالگرد این روز، با حضور بر سر مزار شهدا و اهتزار پرچم‌های سیاه، خاطره تلخ ۱۹۴۸ را زنده نگه داشتند. در سال‌های بعد نیز، یوم‌النکبه روز حرکت فلسطینیان داخل مرزهای ۴۸ به سمت روستاها و خانه‌های ویران‌شده و اشغالی بود. فلسطینیان آواره در بیرون مرزها نیز در چنین روزی به برگزاری گردهمایی‌ها و مجالس سوگواری خانوادگی مشغول می‌شدند. هرچند تا ۳ دهه پس از تاسیس اسرائیل، هنوز بسیاری از فلسطینیان آواره از واژه‌ی نکبت احتراز می‌کردند، چرا که باور داشتند این آوارگی به زودی پایان خواهد یافت و قبول واژه‌ی نکبت، یعنی پذیرش این واقعیت که اسرائیل حالا حالاها خواهد بود. اما بعدها گروه‌های مقاومت فلسطینی از یوم‌النکبه برای اشاره به حق بازگشت آوارگان فلسطینی و به مثابه نمادی از ظلم بزرگ اسرائیل و ماهیت نامشروع آن بهره جستند و اکنون قریب به ۵ دهه است که یوم‌النکبه به شکلی سراسری در میان فلسطینیان به عنوان روز عزای بزرگ زنده نگاه داشته می‌شود. در دو دهه اخیر نیز یوم‌النکبه ماهیت جهانی یافته و تا پیش از پاندمی کرونا، هرساله شاهد تظاهرات بزرگ در خیابان‌های شهرهای مختلف جهان، البته به جز کشوری چون ایران، بودیم. یوم‌النکبه امروزه به عنوان مهم‌ترین روز تقویمی برای فلسطینیان و حامیان جهانی آن است؛ روزی که نه با حمایت‌های بیرونی، که با تکیه بر تاریخ ۷۰ ساله و ماهیت تماما فلسطینی خود، تا به امروز به عنوان نمادی برای یادآوری رنج تاریخی فلسطینیان، امتداد یافته است. @MuhammadAsghari