فیلم Dune: Part Two در ادامه‌ی پارت اول، یکی از چشم‌نوازترین آثار سینماییه که توی این سال‌ها ساخته شده. هر سکانس و هر قاب شبیه به یک نقاشی تمام عیاره. رنگ‌بندی و قاب‌بندی و طراحی صحنه و لباس، تمامش بی‌مثال و بی‌نظیره. موسیقی هانس زیمر خیلی به حال و هوا و درام فیلم نشسته و ارتباط گرفتن رو لذت‌بخش‌تر کرده. پر از بازیگر‌های حسابی و نامداره که از تمامشون استفاده‌ی لازم رو برده و تمامشون به بهترین شکل ممکن ایفای نقش کردن. محوریت قصه و این شکل از پرداخت بر پایه‌ی زنان قدرتمندیه که مردان رو اداره می‌کنن، جهانی که در زیر پوسته‌‌ی ظاهریش این زنان هستن که تصمیم می‌گیرن. من این شکل از پرداخت رو دوست دارم حقیقتا، خصوصا که زنان واقعا قدرتمندی هم توی فیلم هستن. بازی ربکا فرگوسن بی‌نظیره! دوتا از چیزهایی که بابتش ناراحتم، حضور کمرنگ و کوتاه ویلن اصلی و پرداخت کم به جهان فریمن‌ها و سبک و سیاق زندگی‌شون بود. هردوی این موارد در خدمت قهرمان داستان بودن و فقط به اندازه‌ی پیشبرد اهداف اون بهشون پرداخت شد؛ اما در برابر خوبی‌های بی‌اندازه‌ی این اقتباس، میشه از این موارد گذر کرد. نظر شخصی من اینه که این اثر باید یک سریال میشد، اگر می‌خواست فشرده باشه پس مینی سریال. قصه طولانیه و پتانسیل چند بخشی شدن رو داره اما وقایع به قدری متصل و مرتبط هستن که اون انفصال اگر اپیزودیک بود قطعا دلچسب‌تر و خفن‌تر می‌شد. به خودتون لطف کنید و قبل از دیدن این پارت، این ویدیوی یوتیوب رو ببینید و درباره‌ی پیشینه‌ی تاریخی داستان مطلع باشید تا لذت بیشتری ببرید. من شیفته‌ی جهان تاریخی تلماسه شدم. خلاصه که عجب فیلمی، عجب فضایی، عجب تاریخی، عجب درامی، عجب حماسه‌ای! دنی ویلنوو تو با ما چه کردی!