‌ #روزی_روزگاری_در_آمریکا شاهکار بزرگ و تماشایی #سرجیو_لئونه چهل ساله شد. در میان تمامی فیلم‌های گنگستری و مافیایی تاریخ سینما، فیلم لئونه (که ۲۰ سال برای او زمان برد تا بتواند آن را بسازد) تنها فیلمی‌ است که داستان اوج و فرود گنگسترهایش را در قالب یک قصه پریان عجیب و غریب به ما عرضه می‌کند و شخصیت‌هایش را آن‌چنان در دل این قصه پرورش می‌دهد که پس از تماشا، هرگز فراموششان نکنیم. گویی یک کتاب مصور از داستان زندگی این گنگسترها در مقابل چشمان ما قرار دارد و ما در حال ورق‌زدن صفحات این کتاب هستیم. روایت در روزی روزگاری در آمریکا، همانقدر که به واسطه درهم‌تنیدن زمان‌ها، دور از دسترس و پیچیده به نظر می‌رسد، به همان میزان هم می‌تواند نزدیک و ملموس باشد، نزدیکی‌ای از شکل مرور خاطرات که در هر لحظه زندگی ما نیز می‌تواند رخ دهد و خب همین باعث شده تا تماشای این قصه پریان در زمانی نزدیک به چهار ساعت و نیم (نسخه اصلی این فیلم ۲۶۹ دقیقه است و در نمایش‌های مختلف با دخالت تهیه‌کنندگان و سرمایه‌گذاران، این زمان تا یک ساعت هم کم شده است، اما در نهایت لئونه موفق شده نسخه کارگردان را به سلامت از تاریخ عبور دهد و پیش از مرگش به ما برساند) نه تنها سخت نباشد که در هنگام این تجربه تماشاگری، به هیچ وجه متوجه گذر زمان نشویم و زندگی آدم‌های درون فیلم را در زمانی حدود ۴۰ سال از سر بگذرانیم. جادوی روزی روزگاری در آمریکا از این روایت بی‌نقص و جذاب، به ویژگی‌های فرمی و کارگردانی لئونه هم تسری پیدا می‌کند و این ترکیب یکی از منحصربه‌فردترین فیلم‌های تاریخ سینما (نه فقط فیلم گنگستری) را پیش روی ما می‌گذارد. همگام شدن دوربین فیلم با فرم روایی (مثلا به یاد بیاوریم چشم‌چرانی‌های نودلز (با بازی فراموش‌نشدنی #رابرت_دنیرو) از معشوقه زیبایش را که واسطه‌ای می‌شود برای سفر در زمان و اینکه دوربین چگونه این هماهنگی را بین روایت و تصویر به وجود آورده است) کاری کرده تا روزی روزگاری در آمریکا، تنها فیلم محدوده روایت نباشد (روایت و روایتگری در فیلم واقعا در سطح بالا و دست‌نیافتنی‌ای است) و از لحاظ بصری هم یکی از قله‌های زمان خود (و شاید حتی زمان‌های بعدی) به حساب بیاید. همین تفاوت‌ها باعث شده‌اند تا رویکرد فیلم نسبت به گنگسترهایش هم متفاوت باشد و شبیه به آن‌ها را در هیچ فیلم دیگری پیدا نکنیم و هر بار بتوانیم ساعت‌ها با آن‌ها همراه باشیم، بخندیم، گریه کنیم، شاد و غمگین شویم و هنگامی که موسیقی‌های #انیو_موریکونه روی تصاویر فیلم نقش می‌بندند، نمی‌دانم برای بار چندم از دریچه #روزی_روزگاری_در_آمریکا عاشق سینما شویم.