در گذر از وطن تا غربت: تراژدی مرگ سید ابراهیم نبوی
✍ عبدالرضا خزایی
🔹سید ابراهیم نبوی، نویسنده و طنزپرداز برجسته، با قلمی تیز و نگاهی عمیق، سال‌ها به روایت دردهای اجتماعی و سیاسی ایران پرداخت. او که صدای مردم بود، همواره زیر فشارهایی سنگین زندگی کرد؛ فشارهایی که در نهایت او را از وطن جدا کرد.
🔹طنز سیاسی در ایران مسیری پرخطر است. نبوی با شجاعت و هنرش از این مسیر عبور کرد، اما بهایی سنگین پرداخت. فشارهای امنیتی، تهدیدها و محدودیت‌های بی‌پایان، او را وادار به مهاجرت کرد. مهاجرتی که آزادی بیان بیشتری برایش به ارمغان آورد، اما در کنار آن، او را از وطن و هویتش دور ساخت.
🔹ترک وطن برای هر کسی سخت است، اما برای کسی که با فرهنگ و زبان ایران تنیده شده، این جدایی مانند از دست دادن بخشی از روح است. نبوی در این غربت با انزوای عمیق دست‌وپنجه نرم می‌کرد. او که نقدهایش از دل جامعه ایران برمی‌خاست، در سرزمینی غریبه تلاش می‌کرد بین آزادی و حس تعلق تعادل برقرار کند؛ تعادلی که شاید هرگز به دست نیامد.
🔹مرگ تلخ نبوی، فرصتی برای بازاندیشی در نقش جامعه و سیاست در سرنوشت هنرمندان است. آیا فضای کافی برای بیان آزادانه به هنرمندان و نویسندگان داده‌ایم؟ آیا فشارها و تبعیدهای ناخواسته، نشانه‌ای از ناتوانی ما در حفظ سرمایه‌های فرهنگی‌مان نیست؟
🔹نبوی، با تمام محدودیت‌ها، صدای مردمی بود که کمتر شنیده می‌شدند. مرگ او یادآوری می‌کند که حتی شجاع‌ترین انسان‌ها نیز در برابر فشارهای بی‌پایان خم می‌شوند. یاد او، به‌عنوان نویسنده‌ای که از دل مردم برآمد و برای آنان نوشت، همیشه گرامی خواهد بود./
چندثانیه *روزنامه نگار
#چند_ثانیه @chandsanieh_news 
