🆔️ @emrouzofarda1 📕📕📕ساختار سیاسی ناشنوا اهل گفت‌وگو نیست ✍فرشاد قربانپور/روزنامه نگار 🟥۲۳ تیرماه به پیشنهاد حسن روحانی و از سر تحقق برجام، روز گفت‌وگو و تعامل سازنده با جهان نامیده شد. این بخشی از برنامه حسن روحانی بود برای تنش‌زدایی با جهان و دوری از سیاست خارجی هیجانی. اما گفت‌وگو پیش‌زمینه‌اش برداشتن اولین قدم در داخل است نه خارج. یعنی نمی‌توان در درون سرکوب کرد اما در عرصه جهانی حرف از مدارا زد. بنابراین سخن گفتن از گفت‌وگو به شان و شکل کسانی می‌آید که خود نیز اهل گفت‌وگو باشند. منبر رفتن و سخن گفتن از خواسته‌های ریز و درشت سخنرانی‌ست نه گفت‌وگو. 🟥آمدن رئیس دولت به گفت‌وگوی ویژه خبری تلویزیون یک گفت‌وگوی ژورنالیستی معمولی و نه حتی چالشی است، گفت‌وگو که اصلا نیست. شنیدن صدای مخالف و داد زدن از اینکه در ایران آزادی و دموکراسی است البته یک پُز سیاسی است که هم گوینده و هم شنونده می‌دانند هیچ پایه و اساس واقعی ندارد. 🟥همچنین گفت‌وگو را ریزدستان و زیردستان آغاز نمی‌کنند. بلکه همیشه قوی‌ترین دست باید بر طبل گفت‌وگو بکوبد و صدای دیگران را بشنود. قوی‌ترین دست در ایران دست قدرت است که هیچ اهل گفت‌و‌گو و شنیدن صدای مخالف نیست. 🟥مفهوم گفت‌وگو برای حکومت‌ها یعنی اینکه مردم باید به آنچه دیکته می‌شود گوش دهند و این نظام سیاسی است که باید راست و غلط، خیر و شر و... را برای مردم تعیین کند. 🟥از دیدگاه هرم قدرت: جمعیت یعنی آنان که در انتخابات شرکت می‌کنند. مردم یعنی کسانی که در صحنه‌اند. یعنی آنان که در پامنبری، جلسات سخنرانی و نوحه و مصیبت حاضرند. آرمان یعنی تعاریف و مفاهیم دستگاه تبلیغاتی. آزادی یعنی سنتگرایان بتوانند مدرنیته را کنترل و تحت انقیاد درآورند. امنیت یعنی به راحتی منتقد و معترض را به دادگاه بکشانند. و... ❓چرا به چنین روزی افتادیم؟ 🟥در واقع ملت و ساختار سیاسی به هنگامه گمگشتگی اشتراک‌ها می‌رسند، و آن زمانی‌ست که مردم و حاکمیت آرمان و گفتمان مشترکی بین خود حس نمی‌کنند. در چنین زمانه‌ای، مردم آنچه را که نظام مسلط برزبان می‌راند نه باور دارند و نه می‌خواهند. اما قدرت مسلط نیز از تک و تا نیفتاده، بازهم در پی آن است که پاسخ قدیمی را به پرسش‌ها نو بدهد که در ایران پوشاندن زوری لباس دهه ۶۰ بر تن جامعه جدید است. 🟥ساختار سیاسی تلاش می‌کند با آرمان‌سازی مداوم و جاسازی آن به عنوان گفتمان ملی، ریسمان مشترک ایجاد کند. اما مردم با آن آرمان‌ها احساس خویشاوندی نمی‌کنند. 🟥برای نمونه در ۴۲ سال گذشته تلاش شد تا از آمریکا و اسرائیل ستیزی، مبارزه با امپریالیسم، مستضعف گرایی، ام‌القرا،  تهاجم فرهنگی، جبهه مقاومت و... آرمان و هویتی مشترک ساخته شود. 🟥همچنین تلاش بیهوده‌ای شد تا با گرته‌برداری ناقص از امپراتوری باستانی ایران، و بازسازی آن در مفاهیمی همچون هلال شیعی و جبهه مقاومت، آرمانی ملی برای ایرانیان بسازند. ساختارسیاسی تلاش می‌کند با هویت‌سازی، جامعه را به سمت مطلوب خود که بکشاند، اما جامعه، تناسبی بین خود و آن خواسته‌ها نمی‌بیند. درنتیجه جامعه به این نتیجه می‌رسد که هدف نظام سیاسی از طرح مساله گفت‌وگو حقنه‌کردن هدف خودش است. از این رو امروز هیچ ایده دیکته‌شده‌ای نیست که مردم با آن احساس خویشاوندی کرده، جزئی از آرمان خود دانسته و در آن مشارکت کنند. بنابراین، ایده گفت‌وگو از پیش شکست خورده است. 🟥از سویی حکومت تلاش کرد تا طبقه‌ حقوق‌بگیر اما وفادار را ایجاد کرده و آنها را به عنوان مردم به نمایش بگذارد تا بتواند پشت واژه‌ مردم سنگر گرفته، کار خود را توجیه کند. حکومت با تکیه بر این طبقه گوش به فرمان و وفادار، عملکرد خود را به عنوان خواسته جامعه، خانواده شهدا، مردم مسلمان و... اعتبار بخشید. اما این واژه‌ها بسیار سیال بوده و با گذشت زمان بار معنایی ابتدایی خود را از دست دادند. برای نمونه مفهوم "خانواده شهدا" در سال ۱۳۵۸ با سال ۶۸ و ۷۸ و ۹۸ و ۱۴۰۱ متفاوت است. نظام‌‌ها تلاش می‌کنند از واژه‌ها به نفع خود استفاده کنند، اما آگاه نیستند که واژه‌ها در طول تاریخ تغییر مختصاتی می‌دهند. به بیان دیگر  امروز، "مبارزه با امپریالیسم" و "حجاب سنگر است" دیگر جزئی از هویت همه جامعه نبوده و کوبیدن مشت محکم بر دهان استکبار اولویت نیست. با این حال نظام همچنان بر آن شعارها تکیه کرده و آگاه نیست که همین‌ها عامل جدایی دولت-ملت شده است. ایرانیان نیز همواره تلاش می‌کردند در صحنه اجتماعی برای تحقق خواسته‌های خود، آجرهای گفت‌وگو و مفاهمه را روی هم بگذارند، برخلاف جامعه، حکومت به سمت تفکری تک‌بعدی پیش رفت. 🟥امروز در زمانه جدایی و دوری مردم و دولت هستیم و نشانه‌اش نیز همین شروع به کار مجدد گشت ارشاد دیده می‌شود که یک تودهنی بزرگی به گفت‌وگو و صلح و دوستی است.  👈⬅️امروز و فردا را در تلگرام دنبال کنید، این یک کانال خبری نیست. 🆔️ @emrouzofarda1