22 سالمه مدرک کارشناسیمو گرفتم چند روز دیگه دفاع پایان‌نامه ارشدمه ارائه پروژمو توی جشنواره‌ی قزوین/ شیراز انجام دادم توی کار خودم خوبم حقوقمم خوبه وقتم پره جایی که میخواستم تاسیس کنم روی دور رفتن افتاده ولی هر جوری نگاه میکنم انگار عقب موندم. هر وری میرم نمیرسم هر سمتی نگاه میکنم انگار دنیام تاریکه هیچی درست نیست هیچی سرجاش نیست یه جوری توی سربالایی و پیچ های تنگ دهه ۲۰ سالگیم موندم که نمیدونم کجام اصلا خلاصه خواستم بگم... تنها نیستین هممون توی پوچی گیر کردیم حتی اگه مدال افتخاراتمون از بیرون بقیه رو داغ کرده باشه از درون خودمونو:)
با هاتون موافقم واقعا ولی. تنها بودن رو نمیشه با این چیزها مقایسه کرد من خودم چندین سال هست ک با موضوع تنهایی درگیر هستم و همش از بقیه پنهون میکنم چون احساس میکنم اونها وضعشون از من بدتره
بنظرم هرچیزی یه بهایی داره مثلا وقتی بچه بودیم دنیا خیلی کوچیک، ساده و لذت بخش بود؛ تازه هیچ مسئولیتی هم نداشتیم. فقط اینکه گشنه نمونیم، بخوابیم و بازی کنیم اما از طرفی هیچ ازادی ای هم نداشتیم، حتی نمیتونستیم تنها بریم یه اتاقی اما هرچقدر بزرگتر میشیم دنیا بزرگتر و جدی تر میشه، مسئولیت ها بیشتره میشه اما از طرفی ازادی خم بیشتر میشه درسال یچی میدی، یچی میگیری
یه چیز دیگه اینکه همیشه نباید با مشکلاتمون مقابله کنیم و سعی کنیم سرسختانه باهاش مواجه شیم اول بپذیرش کاملا جدی اون مشکلو با تمام وجودت بپذیر و قبول کن که اون مشکل هست چون راه اول درمان یک مشکل پذیرش اونه وقتی اون مشکل رو قبول کردی پذیرش ابعاد مختلفش و راه هایی که به وجود اومده هم برات راحت میشه و اون لحظه اس که یکم باید به خودت استراحت بدی به ذهن خسته ات یکم زمان بدی که از اون فروپاشی خارج بشه و آروم آروم راه های برطرف اون مشکلات رو پیدا کن بعضی وقتا راه یه مشکل حتی یه لبخند ساده از طرف یه فرد مهمه که تا حالا متوجه اش نبودی (مثاله)
فکر میکردم فقط منم این فکر میکردممن بخاطر این قضیه واقعا خالم از خودم بهم میخورد بعضی اوقات جوری ک حوصله هیچکس نداشتم بزرگ شدن بیشتر دردسر داره تا اینکه بیشتر تجربه کنی و عشق کنی بااینکه می‌دونم زندگی با این خوشی و ناخوشی هاش فشتکه اما واقعا بزرگ شدن خیلی مسخره هست وقتی بچه بودم میگفتن امیدوارم زودتر بزرگ بشم الان ک بزرگ شدم میگم کاش همون بچه بودم🫠💜
