یه سوالی یادم اومد که همیشه توی ذهنم پرسه می‌زنه. چرا غمگین شدن خیلی راحته ولی خوشحال شدن نه؟‌ ببین مثلا توی اوج خوشحالی، خیلی راحت می‌تونی دستت رو دراز کنی و چنگ بزنی به یه خاطره‌ی وحشتناک و گند بزنی توی عیش و نوشت. ولی چرا نمی‌تونی توی اوج تاریکی و سیاهی، یه خاطره‌ی خوب رو سوا کنی و بنشونی جلوت و زل بزنی توی چشماش تا حالت خوب بشه؟ به جغرافیامون بستگی داره؟ یا کلا روالش همه‌جا همینه؟ @blackyogourt