ترجيح می‌دهم کامل باشم تا اينکه خوب باشم. برای اينکه انسان کاملی باشيم بايد تمام جنبه‌های وجودمان، خواه خوب يا بد، را در بر بگيريم. برای آنکه انسان کاملی باشيم بايد خوشحال و شاد و راضی و همچنين خودخواه و خشمگين و غمگين باشيم. اگر خود را فقط مالک نيمی از وجودمان يعنی آن نيمه‌ی خوب بدانيم و نيمه‌ی ديگر را انکار کنيم، کامل بودن را به اندازه‌ی کافی احساس نخواهيم کرد. آن‌گاه يک نوع احساس آزاردهنده را تجربه می‌کنيم که گويی هميشه خطایی در ما وجود دارد ...🌱
یک احساساتی هست، یک چیزهایی هست که نمی‌شود به دیگری فهماند، نمی‌شود گفت، آدم را مسخره می‌کنند، هر کسی مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت می‌کند. زبان آدمیزاد مثل خودِ او ناقص و ناتوان است ...🌱
