بسم الله
🟣صرف زدگی در ترجمه کلمه عنود
در وصف دنیا آمده است: «وَ هِيَ اَلْمُتَصَدِّيَةُ اَلْعَنُونُ ... وَ اَلْعَنُودُ اَلصَّدُودُ» (خطبه 233)
یکی از اوصاف دنیا «اَلْعَنُودُ اَلصَّدُود» است.
🔸عنود به معنای منحرف است اما «صدود» ریشه‌‌اش (صدد)، به صورت لازم و متعدی به کار رفته است. بنابراین اگر از فعل لازم مشتق شده باشد به معنای «رویگردان» و اگر از فعل متعدی مشتق شده باشد به معنای «بازدارنده» است.
🔻کلمه «عَنَد» در لغت، به معنای ستم نیز به کار رفته است اما کلمه «عنود» که از آن مشتق شده به معنای ظالم نیست بلکه به معنای کسی است که “از جماعت منحرف شده و تکروی میکند” (کتاب العین، 2/43).
⏹برخی از مترجمان (مانند مترجمان شرح ابن میثم) در ترجمه «اَلْعَنُودُ اَلصَّدُودُ» آورده‌اند: «و از راه راست و جايگاه نعمت منحرف شونده و رویگردان»
مترجمانی که عنود را به «دشمن»، «کینه‌توز» یا «ستمگر» برگردانده‌اند دچار صرف‌زدگی شده و براساس یک قیاس صرفی چنین انگاشته‌اند که وقتی ریشه کلمه‌ی «ع‌ن‌د» به معنای ظلم و دشمنی و کینه‌ورزی باشد، «عنود» هم باید به معنای دشمن و ظالم و کینه‌توز باشد!
دشتی: «دشمنى حيله گر»،
شیروانی: « ستمگرى است بيراهه‌رو،»
معادیخواه: «كين توزى باز دارنده»
افتخارزاده: «و كينه ورى بازدار»
#با_مترجمان_نهج البلاغه 83
#محمد_عشایری_منفرد لینک کانال
↙️https://t.center/Banahjolbalaghe
