نفیسه آزاد:
«ما از «زنانِ قربانیِ خشونت» چه می دانیم؟ عموماً فقط می‌دانیم مورد خشونت واقع شده‌اند.
داستان خشونت علیه زنان وقتی به رسانه‌ها می‌رسد که خشونت اعمال شده است، قبل و بعد از آن زنان در تاریکی هستند.
با رسانه‌ای‌شدنِ خشونت، کَسانِ زیادی می‌پُرسند: چرا زن رابطه خشونت‌آمیز را ترک نکرد؟
پاسخ این است که «تَرک‌کردن یک رابطه خشونت‌آمیز بسیار پیچیده و سخت‌تر از چیزی است که تصور می‌شود»
اول؛ در ایران، قانون یا نهادهایِ عمومی یا حتی مردمی و مدنی حامی زنان خشونت‌دیده وجود ندارد.
دوم؛ زنان عموماً دسترسی‌های اقتصادی محدودی دارند که آنها را وادار به ماندن می‌کند
سوم؛ رابطه خشونت‌آمیز، زن را منزوی و ایزوله می‌کند، زن شبکه روابطش را از دست می‌دهد یا بسیار محدود می‌شود. زن عموماً برای مدیریتِ خشونتی که بر او اعمال می‌شود خودش را حذف می‌کند
رابطه خشونت‌آمیز تأثیری جدی بر عزت نفس و اعتماد به نفس زن دارد و روز به روز او را ناتوان‌تر می‌کُند
چهارم؛ زنان در نظامی از هنجارها، جامعه‌پذیر می‌شوند که به آنها می‌آموزد «اگر مُدارا کنند، درست می‌شود» در نتیجه در مراحل اولیه کمتر به ترک رابطه فکر می‌کنند
به همین منوال خانواده، دوستان و آشنایان نه پذیرای شنیدن ماجرا هستند و نه کمک موثری می‌کنند و در نهایت زن روز به روز نه‌تنها بی‌اعتمادبه‌نفس‌تر می‌شود بلکه تنها‌تر و بی‌دستاوردتر می‌شود تا به جایی می‌رسد که بدون کمکِ جدیِ بیرونی امکان بیرون آمدن از رابطه را ندارد
در نتیجه پیش از آن لحظه نهایی، فرایندی طی شده است که ما تنها شاهد سکانس پایانی آن هستیم.
اگر با زنی در ارتباط هستید که در رابطه خشونت‌آمیز است، او را تحقیر نکنید که چرا رابطه را ترک نمی‌کند، بلکه به او نشان بدهید که می‌تواند روی شما حساب کند
حتی اگر قوانین حمایت‌گرانه باشند، زنان در درجه اول به‌شبکه‌ای از روابط پایدار نیاز دارند که بتوانند روز مبادا روی آن بایستند.»
.
