برای کودک دانستن به اندازه احساس کردن اهمیت ندارد.اگرحقایق بذرهایی باشند که بعدا منجر به تولید دانش می شوند،عواطف و هیجانات درحکم خاک باروری هستند که این بذرها باید در آن رشد کنند. سال های اولیه دوران کودکی زمان آماده کردن این خاک است. .آنگاه که عواطف و هیجانات برانگیخته شدند و حسی از همدردی،دلسوزی،تاثر یا عشق ایجاد شد آنگاه ما خواهان شناختن چیزهایی خواهیم شد که عواطف و هیجانات ما را چنین تحت تاثیر قرار داده اند. آنچه از این طریق حاصل شود، دوامی همیشگی خواهد داشت.مهمتر آن است که راهی برای کودک مهیا کنیم که مشتاق به دانستن شود نه اینکه او را در معرض حقایقی بگذاریم که هنوز برای هضم شان آمادگی ندارد./ راشل کارسون
