ایستاده در غبار یک فیلم سینمایی نیست. یک سفر دو ساعته در زمان است، آن گونه که علما گوید طی العرض است! تماشاگر به سحری خاطره ای دور را که تا پیش از این فقط در ذهن و دل راوی نقش بسته بود به چشم سر می بیند و این بهت آور است. پای خاطراتی چنین واقعی دو ساعت چه زود گذشت. از در سینما شقایق بابلسر که خارج می شوی فیلم توی سرت ادامه دارد. حاج احمد متوسلیان و جنگ و پاوه و عملیات و... شده جزوی از خاطراتت آن هم خاطره ای سی ساله... چقدر شهر آرام است و چقدر آدم ها بی ماجرا... ناگهان چقدر خالی می شود جای مردی که در غبار گم شد! گفته بودند دوربین بخشی از روح را در هر عکس اسیر می کند اما چرا نگفتند صدا چیز دیگر است؟چقدر صدا با صدا فرق دارد... چه ارواح نا آرامی کاست های قدیمی را تسخیر خود کرده بودند که صدا های واقعی فیلم اینگونه جدی و ترسناک گیرا هستند... ایستاده در غبار از آن هاست که شما را از پرده نقره می گذراند و با خود به هرجا که خواست می برد. مطمئنم باز و بارها آن را خواهم دید همانگونه که آدم خاطره های عمیقش را پیش خود مرور کند.
پ.ن: بالاخره ایستاده در غبار در بابلسر هم اکران شد و بلافاصله ازش استقبال کردیم. ضمن تبریک مجدد به
#محمد_حسین_مهدویان عزیز برای این اثر فاخر و ارزشمند، تماشایش را قویا توصیه می کنم!
#istadehdarghobar #ahmad #babolsar #cinema #movie #freemotevaselian #ایستاده_در_غبار #سینماشهــــــــــرزیبـــــای من بابلســــــــــر
https://telegram.me/joinchat/BnosqjvMPlhHoPYJ4Jj4BA
