Смотреть в Telegram
غزلی از کتاب پاییز ۶۱ به روایت اقاقی:
دوباره حضرت نقاش بود و بوم سفید
نشست سبز کند صحنه را که سرخ دوید
کمی به فکر فرو رفت و مکث کرد سپس
نگاه کرد به زردِ طلاییِ خورشید
نخواست، منصرف از آفتاب سوزان شد
به سوی آبیِ نرم مطنطنی، چرخید
کدام را بکشد رود یا که دریا را
و در تلاطم این فکر، آسمان غرّید
به قهر رفت به سمت بنفشِ تنهایی
بنفش با غمی آرام، چشم از او دزدید
سیاهِ خسته و نارنجیِ خزانی هم
یکی‌یکی همه از او شدند نا امّید
غروب بود و غمی ناگهان دلش را برد
کشید معرکه را بی‌درنگ، سرخِ شهید
#اعظم_سعادتمند
@azamsaadatmand
Telegram Center
Канал