عاشقانه های فاطیما

واقعیت همواره طعمی از بی‌رحمی به همراه دارد، حتی وقتی که تلاشی صحیح در راه رسیدن به آرمان جریان داشته باشد، و البته من این را می‌دانستم؛ اما من انسانی بودم از نوعی دیگر؛ من آزاد بودم که انتخاب کنم، آن‌ها نبودند.
و من اشک ریختم، برای آن‌ها اشک ریختم، برای اندیشه‌ی کهن اشک ریختم. بله اشک ریختم، اشک حقیقی، بی‌آنکه سخنی بگویم.


#جوان_خام
#داستایفسکی

@asheghanehaye_fatima

بله، آدمِ افسرده‌ای هستم.
همیشه دهانم را می‌بندم.
غالباً دوست‌ دارم از اتاقِ پُر از جمعیت
بیرون بروم.
ممکن است به دیگران مهربانی کنم
اما اغلب نمی‌توانم
کوچک‌ترین دلیلی برای مهربانی کردن به آنها بیابم.
مردم آنقدرها موجوداتِ درخشانی نیستند
که ارزش داشته باشد آدم بخاطر آنها
به دردسری بیافتد.


#جوان_خام
#داستایوفسکی

@asheghanehaye_fatima

@asheghanehaye_fatima

.




نمی‌دانم با خود چه کنم.
همین که هوا تاریک می‌شود، دیگر طاقت نمی‌آورم، تا تاریک می‌شود، دیگر نمی‌توانم تحمل کنم، به خیابان کشیده می‌شوم؛ به تاریکیِ خیابان، در خیابان خیالاتی می‌شوم، دلم به این خیال خوش است که تا پا به خیابان بگذارم، او را خواهم دید.
راه می‌روم و به نظرم می‌رسد که او را می‌بینم... خیال می‌کنم و خیال!
بلأخره سرگیجه می‌گیرم. حالم بد می‌شود
به مردم تنه می‌زنم، تلوتلو می‌خورم؛ طوری که انگار مستم. عده‌ای ناسزا می‌گویند.
خودم را از دیگران پنهان می‌کنم و دیگر به دیدن کسی نمی‌روم. آخر آدم هر جا برود، دلش بیشتر می‌گیرد...



#داستایفسکی
کتاب #جوان_خام