تا یقین آینهٔ حال زدود /صورتش ماضی مستقبل بود

هستی تو صورت پیوند نی / تو به کس و کس به تو مانند نی

حیف است سخن گفتن با هر کس از آن لب/ دشنام به من ده که درودت بفرستم

طناب عمر مرا دست روزگار گسیخت/ هنوز رشتهٔ امید از تو نگسستم