در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا/ وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست

گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود/ گفتا چه توان کرد که تقدیر چنین بود

شیرین‌تر از آنی به شکرخنده که گویم/ ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی

از راهِ نظر مرغِ دلم گشت هواگیر ای دیده نگه کن که به دامِ که درافتاد