ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش/ بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

من از دیارِ حبیبم نه از بِلاد غریب/ مُهَیمنا به رفیقانِ خود رسان بازم

حیف است بلبلی چو من اکنون در این قفس/ با این لسانِ عَذب، که خامُش چو سوسنم

حافظ مکن ملامتِ رندان که در ازل/ ما را خدا ز زهدِ ریا بی‌نیاز کرد