#خرد_جمعی▪️ کمدی یا تراژدی؟
هگل در جایی از قول مارکس می گوید همه وقایع و شخصیت های بزرگ تاریخ جهان از نو به شکلی ظاهر می شوند. وی فراموش کرده اضافه کند: بار اول به صورت تراژدی و بار دوم به صورت کمدی.
مارکس می‌گفت که تاریخ خودش را تکرار می‌کند «نخست به صورت تراژدی و بار دوم به صورت کمدی» و البته تاکید می‌کند که تکرار به صورت کمدی حتی می‌تواند وحشتنا‌ک‌تر از تراژدی اولیه باشد.
امروز در سیاست داخلی و نیز خارجی رفتار کمدیک داریم یا تراژیک؟
دوره معاصر، صحنه هژمونی ایدئولوژیک است که دائم خود را با توجیه پسا ایدئولوژیک جار می زند. دورانی که تمامی ساحت های سیاسی – فرهنگی – اقتصادی و اجتماعی را نمونه ای از بازنمایی صریح عملیات ایدئولوژیک کرده است.
رسیدن به زندگی خوب اخلاقی، سیاسی در پیوند استوار با دستیابی به "رخدادی تازه" است. رخدادی که به صورت پیش بینی ناپذیر در صحنه معاصر نمایان شود و پاره ای از ساختارهای موجود را واسازی کند و همه چیز را یکسره از نو بسازد.
اسلاوی ژیژک که نشریه‌ی «نیوریپابلیک» وی را «خطرناک‌ترین فیلسوف سیاسی معاصر» خوانده و نیویورک تایمز وی را «الگوی نظریه‌ی فرهنگی» می‌داند در جدیدترین اثر خود، به موازات رمانتیسمی انقلابی، منبعی پربار از اندیشه‌هایی عمیق ارائه می‌کند از تحلیل‌های درخشان در زمینه‌ی اقتصاد سیاسی و سیاست تا دعوت به رادیکالیسمی غریب و نفس‌گیر در کتابی که علاوه بر موضوع اصلی، حواشی آن نیز بسیار جذاب و خواندنی است.
ژیژک، به دنبال کتاب پرفروش «به برهوت واقعیت خوش آمدید» که به مسائل سیاسی بعد از یازده سپتامبر اختصاص داشت در تازه‌ترین کتاب خود می‌گوید ایده‌ی پایان تاریخ که در دهه‌ی 1990 فرانسیس فوکویاما مطرح کرد دوبار مرده است: پس از فروپاشی صحنه لیبرال دموکراتیک در صبح‌گاه 11 سپتامبر و بعد از فروپاشی اقتصادی سرمایه‌داری بازار در پایان سال 2008
چنانکه در کتاب جدید خود نیز در همین زمینه از جایی نقل می کند: «بار دیگر بکوش، بار دیگر شکست بخور، بهتر شکست بخور ... !»
@art_philosophyy▪️بە هِگِل بگویید سرزمینی را میشناسیم کە تکرار تاریخ در آن جنبه کُمدی ندارد هرچە هست تراژدیست...@art_philosophyy
