#زهد#عبدالله_شبر زهد به خودى خود داراى سه درجه مىباشد:
١-درجه اول و پستترين درجه زهد آن است كه انسان خود را به
#دنيا نيالايد در حالى كه خود اشتهاى آن را دارد،
و قلبش به آن مايل و نفسش به آن متوجه است ولى او با
#نفس خويش مجاهده كرده او را از دنيا باز مىدارد.
٢-اينكه دنيا را با
كمال ميل و بدون نياز به هيچ مجاهده و مبارزهاى ترك كند. چون دنيا را نسبت به آخرت كوچك و حقير مىبيند، مثل كسى كه يك درهم را به خاطر بدست آوردن دو درهم از دست مىدهد،
و معلوم است كه از دست دادن يك درهم براى بدست آوردن دو برابر آن مشكل نيست. او خود مىداند چيز با ارزشى را از دست مىدهد تا چيز باارزشترى را بدست آورد.
٣-بالاترين مرتبه زهد آن است كه با
#كمال ميل صورت گيرد ولى در همان حال زاهد به زهد خود نيز بىرغبت باشد، و آن را به حساب نياورد.
يعنى معتقد باشد كه چيزى را ترك نكرده چون مىداند كه دنيا چيزى نيست. مانند كسى كه هستهاى را رها كرده و گوهرى بدست آورده و اين عمل را اصلا معاوضه نمىداند. اين مرتبه،
كمال زهد است.
اخلاق، ص 401
@apmkadeh