#مرگ#عبدالله_شبركسانى كه مرگ را ياد مىكنند بر چند قسمند:
١-كسانى كه در
#لذات غوطهور شده، و در خدمت شهوات خويش قرار دارند. چنين كسانى اگر اتفاقا به ياد مرگ افتند، بر
#دنياى خويش تأسف خورده مرگ را مذمّت مىكنند، و از آن مىگريزند.
٢- توبهكنندگانى كه بسيار از مرگ ياد مىكنند تا
#خوف و وحشت در قلوبشان بر انگيخته شده به توبه كامل نائل آيند، و چه بسا از مرگ ناخشنودند زيرا هراس آن دارند كه قبل از توبه كامل و تهيه توشه آنان را دريابد، اينان در اين ناخرسندى معذورند و مشمول آنكه حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود: «هر كس ديدار خدا را دوست نداشته باشد خدا ديدار او را خوش ندارد».
٣-عارفانى كه فراوان از مرگ ياد مىكنند، كه مرگ موعد ديدار دوست است، و دوست وعدۀ ديدار دوست را فراموش نمىكند، اينان حيات را جز براى توشه برداشتن از اعمال نيك و اصلاح
#اخلاق نمىخواهند.
٤-واگذار كنندگان-كه بالاترين درجه را حائز مىباشند- آنان كسانى هستند كه امر خويش را به خدا واگذار كردهاند و براى خود هيچ انتخاب نمىكنند، نه مرگ و نه زندگى. و محبوبترين چيز نزد ايشان آن است كه مولايشان برگزيند.
اخلاق، ص445
عبدالله شبر
@apmkadeh