«سه‌شنبه‌ها با دایانودو‌🦕»

اگه این دانشگاه گذاشت زندگی کنیم.

«رابطه‌ها همونجایی پیشرفت میکنن که از گفتگوهای سخت فرار نمی‌کنید.»

تو روز جهانی آغوش، زانوی غم بغلم کرد.

بزرگسالیِ یعنی بزرگ شدن اما این‌بار بی‌سرپرست.

در بزرگسالی لحظه‌ای هست که به تنهایی محض می‌رسی. هیچ حامی و پناهی وجود نداره. کسی پول نیازهات رو نمی‌ده. کسی نگران آینده‌ت نیست. کسی برات شام گرم نکرده. فقط تویی که باید از صفر شروع کنی و گاهی حتی از منفی صفر.

این سلامتِ روان، درخور خوندن هیچ درسی نیست.

این گول‌زدن‌های خودت که الان انجام میدی؛ بعدا می‌شه دل‌شکستگی.

اگه به یادت بود، سراغت رو می‌گرفت.

همیشه مراقب همه هستم اِلا روح و روان خودم.

در "نمی‌دونم دارم چه غلطی می‌کنم‌" ترین حالت زندگیم هستم.

من درس نمی‌خوام. من بوس میخوام.

‏پیش هرکسی نقاب قوی بودن بزنی، خودت میدونی تو تنهایی های خودت چه چیزایی رو داری تحمل میکنی.

من دائم در حال جمع‌آوریِ خوشحالی‌های کوچیک برای تو بودم.

گفت ایراد تو چیه؟ گفتم زیاد فکر میکنم، خیلی، بی‌نهایت، به هر چیز مسخره‌ای بارها و بارها، مخصوصا اگه برام اهمیت داشته باشه، درون خود میریزم و بدتر از همه نمیتونم هیچکدوم از این‌ها رو بگم، و در نهایت میدونم همین نابودم میکنه.

حالا منو بی‌خود بکوب.
﮼سه‌شنبه‌ها با دایان.

هیچکس نمی‌دونه داری چه چیزی رو پشت سر می‌ذاری.

نازِ من تخفیف خورده بود. تو خریدار نبودی.

الان تو اون طول ترمی‌ام که می‌گفتم کاش توی طول ترم می‌خوندم.