روایت های اولیه از کشتار در ماهشهر حاکی از آنند که " معترضانی که جاده نيزار شهرک چمران ( که در ورودی شهر و جاده ماهشهر قرار دارد) را در اعتراضات بسته بودند با هجوم نیروهای امنیتی به نیزار پناه میبرند و توسط نیروهای انتظامی رژیم به رگبار بسته میشوند. پس از گذشت چند روز با قطع انترنت و تماس، خانواده ها با بلند شدن بوی مردگان دنبال فرزندانشان میگردند." در برخی از مناطقی که درگیری ها شدید بوده اند، اینترنت هنوز قطع است و مشخص نیست ابعاد فجایع حاصل از سرکوب مردم بدست رژیم تا چه حد است. این همان رژیمی است که بیش از ٥٠٠٠ زندانی سیاسی را در سال ٦٧ در بی اطلاعی کامل خانواده ها، در دو تا سه ماه، قتل عام کرد، و یاد گرفته است "بی خبری" مردم از جنایاتش دست او را برای کشتار باز میگذارد. رژیم و مزدوران رنگارنگش اصرار دارند درگیری در ماهشهر کار "تجزیه طلبان" بوده است. "اشرار" و "خس و خاشاک" برای مردم ستمدیدۀ این منطقه القابی کافی نیستند ... و چه آشنا ست این ترفند چنانکه مبارزین دهۀ شصت که به نام محارب با خدا اعدام می شدند را نیز در خیابان ها به نام دلالان مواد مخدر و فاحشه دستگیر میکردند و میدانستند با بستن این القاب به آنها هیچکس به دستگیری آن ها اعتراض نخواهد کرد....