کِشت بافت کشت بافت گیاهی اولین بار در سال ۱۹۰۲ توسط هابرلنت از آکادمی علوم آلمان پیشنهاد گردید و با عنوانهای کشت درون شیشه (Invitro)، کشت آزمایشگاهی و کشت استریل نامیده شد. نتایج آزمایشهای هابرلنت بیانگر خواص و پتانسیلهای سلول بهعنوان یک ارگانیسم اساسی بود. هابرلنت تحقیقات گستردهای روی کشت بافت گیاهی انجام داد و بهعنوان پدر کشت بافت گیاهی نام گرفت. تکنیک کشت بافت گیاهی بر اساس مفهوم Totipotency سلولها (قابلیت و ظرفیت تبدیلشدن هر سلول به یک موجود کامل) شکلگرفته است. اصول کشت بافت گیاهی بسیار ساده است و اساساً تلاشی است که بدان وسیله یک ریزنمونه (explant) میتواند فارغ از اثرات متقابل بین اندامی، بین بافتی و بین سلولی در آزمایشگاه و تحت شرایط کنترلشدهی محیطی تکثیر شود. معمولترین کشت در کشت بافت گیاهی، کشت کالوس (callus) است که بافتی متشکل از سلولهای تمایز نیافته و غیر سازمانیافته میباشد. همچنین مریستم، نوک ساقه، جوانههای جانبی، برگ، دم برگ، بساک، تخمدان، تخمک، جنین و… میتوانند بهعنوان ریز نمونه برای کشت بافت گیاهی استفاده شوند.