"تابستان ۵۷ زمانیکه با هلی کوپتر از فرودگاه رهسپار کاخ نیاوران بودم، با دیدن زنانی که با چادر سیاه تظاهرات می کردند به شدت یکه خوردم!! و فهمیدم این توده سیاه، توده زنان ایرانیست!! زنانی که بالاترین میزان آزادی را در خاورمیانه به دست آورده بودند، و اکنون در چادرهای سیاه سوگواری بودند که مادربزرگ هایشان می پوشیدند!!
پدرم همه عمر خود را گذاشت تا زنان ایرانی را از پستوی خانه ها نجات دهد، برادرم به آنها حتا پیش از زنان کشور سوئیس حق رای داد، آنها را معلم و پزشک و... کرد و آنها را پا به پای مردان رساند.
با خود فکر کردم خدایا، آیا پایان کار اینگونه است؟!!! احساسم شبیه این بود که کودکی که مادرش بسیار برای بزرگ کردنش زحمت و رنج کشیده، ناگهان بیمار شود و بمیرد..."