نکته : ما اگرچه واژه های تازی بر واژه های ناب پارسی ما یورش آوردند و ما اجبارن پذیرفتیم ولی در تلفظ آنها ما دچار غلط پردازی شده ایم یعنی در باره آن ۹ بندواژه ما در زبان پارسی تلفظش را نداریم مثلن صدا را سدا تلفظ میکنیم و معیار نوشتار و زبان نوشتاری بر پایه زبان گفتاری است بشر از روز نخست نمی نوشت ولی میگفت . چون نوشتن را بعدن آموخت ولی زبان داشت کار خودش می کرد و میگفت . بعدن بشر به این نتیجه رسید که گفته هایش را بنویسید. پس خواندن و گفتن قبل از نوشتن بوده و سپس خط اختراع گردید تا بشر بتواند آنچه میگوید و به زبان جاری میکند را بنویسد و مکتوب داشته باشد پرسشم اینه برای مثال این بشر به ۱۰۰ ، سد گفت چرا صد نوشته شد؟ ص صدای مخصوص عرب است و ما صدایش را در پارسی نداریم و چون نداریم اگر سد را صد تلفظ کنیم به غلط تلفظ کرده ایم چون صدای ص با س فرق دارد و فقط عرب می تواند صدای صاد را بر زبان جاری سازد. ولی ما ایرانی های پارسی گوی نمی توانیم سدای صاد را بر زبان خود جاری نماییم مگر اینکه این صدا را بیاموزیم . پس باید هر آنچه را که تلفظ میکنیم و بر زبان می رانیم را بنویسیم یعنی صد را سد بنویسیم . و حتی را هتا بنویسیم من به این باور رسیده ام دوستان. امیدوارم که شما هم بزودی به این باورمندی برسید و از بنده نخواهید در باره پارسی سره نوشتن شعر سپکو کوتاه بیایم . اتفاقن سپکو با پارسی سره نویسی اش یک گام جلوتر از سایر گونه های شعری قرار گرفت و خودش را متمایزتر کرد .