هیولای تداوم وقتی تازه شروع می‌کنی و متعهد می‌شوی به انتشار، حس می‌کنی با هیولایی چند سر طرفی. باید هر روز بنویسی وگرنه بلعیده می‌شوی. البته این ترس برای شروع خیلی هم بد نیست. ادامه که می‌دهی می‌فهمی آن‌چه از دور هیولا می‌پنداشتی و از آن گریزان بودی، یک پیشیِ مَموش بیش نیست. (این مثال برای پیشی‌دوستان است. شما می‌توانید حیوان مورد علاقه‌ی خودتان را تصور کنید.) کمی جلوتر دل می‌بندی به لایک و بازخورد اعضای کانالت. اگر مثبت بود، قِبراق می‌شوی و هر شب می‌نویسی. اگر نبود چه؟ غم‌بَرَک زده و دست از کار می‌کِشی. آسمان‌ریسمان بافتم تا توصیه‌یی کنم. به شما؟ من کی باشم که به شما توصیه کنم. خواستم به خودم بگویم «زهرا تو فقط بنویس. از ترس هیولا، به عشق پیشی، به امید لایک یا هر چیز دیگه‌یی. فقط بنویس. اینه که مهمه.» |زهرا کردوالی| @ZahraKordevaly