سلام! من هیچ‌وقت دلم نمی‌خواهد به تو سلام کنم. «سلام»، یعنی مدتی دور بوده‌ایم. سلام بعد از یک «خداحافظ» می‌آید. چرا باید بگویم «خداحافظ» تا دوباره سلام کنم؟ می‌دانی بین یک «سلام» تا یک «خداحافظ»، چقدر آدم در سراسر جهان می‌میرند؟ می‌دانی در این بین چقدر اشک بر زمین می‌افتد؟ می‌دانی چند قرن می‌گذرد؟ من به اندازه یک «سلام» تا یک «خداحافظ» دلتنگم. کاش وداع در جهان من و تو نبود. کاش کاش کاش ای زلال‌تر از اشک‌های من! ای آیینه‌تر از دلم! مرا چگونه می‌خواهی؟ این‌چنین غمگین؟ این‌جور مهجور؟ دست مرا بگیر و بنشان بر سر راهی که هر روز از آن عبور می‌کنی. آه! کاش گلدانی بودم در ایوانت. کاش ابری بودم در آسمانت. کاش شیشه‌ای بودم که هر روز از آن به کوچه می‌نگریستی. «دوستت دارم» از تو کوچکتر است. «دلتنگ توام»، از من بزرگتر. آه عزیزم! آه! چقدر بنویسم تا بیایی؟ ۱۴۰۲/۰۹/۱۷ #سید_مهدی_ابوالقاسمی @agartonabashi