‌ ✍ عباس_شكری آواي شوم و سودازده، يادآور کنار گذاشتن کساني است از داشته‌هايشان. »نه آواي شاد، نه دليلي براي شادي« جغدي زردرنگ در پرواز. گرسنه، نه‌چندان که رو به مرگ باشم،/ ‌شيب تپه را پايين/ مي‌آمدم/ سرما بيداد مي‌کرد/ اما گرماي درون‌ام/ ‌حجت زنده بودن‌ام…