زمانی که #توسعه_پایدار در اوایل دهه ۷۰ و در سال ۱۹۷۰ میلادی در دنیا شروع شد ما تا سال های دهه ۱۳۸۰، توسعه پایدار را به عنوان سوغات غرب می شناختیم که برای جلوگیری از توسعه کشور ما به وجود آمده است. در دهه ۶۰ مراتع را شخم زدند و گمان می‌کردند که همه نیاز های مردم را در داخل کشور و به هر قیمتی باید تهیه کنند. ایران در سال ۱۳۶۰، در مجموع ۲۰۰ میلیون متر مکعب در سال بیلان منفی داشت اما اکنون این رقم به ۲۰ میلیارد متر مکعب رسیده است؛ یعنی ۱۰۰ برابر شده است. بر مبنای توافق ریو در سال ۱۹۹۲ و در سال ۱۹۹۷ سازمان ملل متحد آن را تایید کرد، کشورها حق دارند تنها از ۴۰ درصد منابع آب تجدیدپذیر استفاده کنند؛ سال هاست که ما بیش از ۱۰۰ درصد ظرفیت آب های #تجدیدپذیر استفاده می کنیم و دست اندازی به آب های #فسیلی و کشاندن آن به سطح زمین، استفاده از این آب برای تولید، استفاده غیر علمی از آب های سطحی، عدم توجه به حق‌آبه های #زیست‌محیطی، #سدسازی های غیرپایدار و توجه نکردن به حق طبیعت، مصداق‌های آن است.
Иран
