بسم ربِّ الْاَبرار
«كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ» همه مرگ را میچشند.
پس مرگ طعم دارد...!
امام پرسید: ببینم، مرگ نزد تو چگونه است؟
او میدانست مرگ «ذَائِقَةُ»، چشیدنیست ولی نگفت «کالعسل» مانند عسل!
در میدان «هذا حُسينٌ كَالاسيرِ الْمُرتَهَنْ
بين أناسٍ لا سَقَوا صُوْبُ المَزَنْ» میخواند
که ای گروه؛ این حسین است اسیر و گرفتار مردمی که باران رحمت بر آنان نبارد ولی من خود باران شدم و بر پای امام ریختم تا فداییاش شوم؛
«فزت و رب الکعبه» من بُردم؛ من رستگار شدم...
«رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَان» خدا را شاکرم که صدای حسین را شنیدم و به «هل من معین» او پاسخ گفتم، نه مثل آنان که در روز قیامت بگویند: «لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ...» ای کاش میشنیدیم...
اینجا و امروز صحنهٔ قیامت است. خدا را شاکرم بر «تَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ» که مرا با صالحین و نیکانش محشور گردانیده.
«إِنَّ الْأَبْرارَ یشْرَبُونَ مِنْ کأْسٍ کانَ مِزاجُها کافُوراً» و هر کس با حسین برود قدحی را سر میکشد که رایحهای گوارا دارد و طعمی خوش؛ «أحلی من العسل» شیرینتر از عسل.
أحلی حسین است در برابر همه چیز، و چه حقیر است مرگ در برابر عشق؛ من به سوی عشق میروم «إنا لله و إنا الیه راجعون»
شهادت مختص زمان نیست و محدود به سال ۶۱ هجری نمیشود.
حسین و خدای حسین تواناست بر «عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا»
هر کجا خواهند این رایحه و طعم خوش را میگسترانند.
ای فاجران که بوسیلهٔ گناه پردهٔ حیا دریده و با گناه استخوان روحتان را شکسته ساختید و تاریکی را به دنیایتان راه دادهاید...
گاه باید شکست تا نور وارد شود!
حسین «يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا» است؛
نوری که
شب را میشکافد....
#شب_ششم_محرم ۱۴۴۴
🔶 @a_ghaaem