#داستان #قصه_درد_ناک #قصه_واقعی #تنهایی_نه_الله_با_من_است...
قسمت ۵
از اون روز بعد مهناز همیشه باهم حرف میزد بعضی وقتا حرف عوض می کردم گاهی وقتا آنقد بحث
#اسلام برام شیرین بود دیگه بدون اختیار گوش می دادم...
ولی اما می ترسیدم نمی دونم از چی الان فکر می کنم تنها دلیلم خواهرم بود که وقتی
#مسلمان می شدم شاید کارم خداحافظی با اون بود...
روز چهار شنبه سوری بود همیشه طبق معمول می رفتیم روستای پدر بزرگ (پدرپدرم) همیشه من آتیش روشن می کردم و عادت به
#مشروبات هر چند با وجود خانواده ملحد و بی دینم ولی مخالف این کارم بودن اما من بیشتر مشتاق می شدم ولی در نوروزها کلا آشکار می خوردم چون بهم اجازه می دادن استغفرالله اون روز آتیش روشن کردم اون روز یادمه خیلی
#گناه کردم تاحدی زیاده روی کرده بودم که اصلا یادم نمی اومد که کلا روز چطوری گذشت مهناز بهم زنگ جواب دادم باور نمی کرد که...
میگفت عمدا اینطوری حرف میزنی منم فکر کنم اون روز خیلی اونو اذیت کردم دیگه باهام حرف نزد نمی دونستم که چرا حرف نمیزنه بیخیال اینکه
#مشروب حرامه و نمی دونستم...
روز یکشنبه ها میاد همون مسجد قبله تا یکشنبه فقط بهش زنگ زدم جواب نداد صدای اذان عصر رو شنیدم خودمو حاضر کردم و رفتم سمت مسجد قبله وقتی رفتم فقط کفش های سیاه خاکی شده و کفش های چندتا دختر کوچک بود رفتم سلام کردم بچه جواب دادن مهناز جواب نداد بچه به رو به مهناز کردن گفت خانم مگه شما نمی گفتین جواب سلام واجبه اونم گفت جواب سلام مسلمان بچه ها شلوغش کردن مهناز گفت پاشین پاشین برین خونه کلاس تمومه امروز...
قرآنی در دست گرفت می خوند با صدایی بلند منم گفتم میشه بگی از چی ناراحتی گفت یعنی تو نمی دونی گفتم چی بدونم گفت حالو وضع خودتو اون روز واقعا افتضاح بود گفتم نگرانم شدی اون گفت روژین تو با این سنت اینا چیه میخوری ما هر جمعه به ماموستامون میگیم برات دعا کنه که الله
#نور_هدایت به قلبت بتاباند تو هم اینجوری...
گفتم من چیکار کردم گفت اون زهرماری حرامه...گفتم نمی دونستم کمی سکوت کرد گفت از من نترس از الله بترس من همیشه پیشت نیستم او همیشه اگاهست
منم کمی عصبی شدم گفتم نمیدونم چیکار کنم تو راضی باشی من خسته شدم اونم با یک آه بلند گفت بعد سکوت گفت روژین عزیزم فعلا خداحافظ...
من همش تو فکر اون جمله مهناز بودم واقعا یه ترسی تو دلم اما باورش برام سخت بود و سر درگم که کدوممون در اشتباهیم قبلا وقتی تازه با مهناز آشنا شده بودم از اینکه در اشتباهه خیلی اطمینان داشتم ولی الان فکر میکنم بیشتر من در اشتباه باشم....
روزها گذشت فقط در حد تماس تلفنی باهام ارتباط داشتیم من طبق معلوم مدرسه می رفتم و اواخر مدرسه بود یه هفته دیگه امتحان داشتم هر روز محمد می اومد دنبالم یا مارو می آورد دیگه کلا همه می دونستن که خواهرم و محمد با هم رابطه دارن هر دوتاشونو خیلی دوست داشتم ولی خوشم نمیومد از این رابطه نه بخاطر گناهشون بلکه بخاطر این بود که عضو از خانوادمون بود مثل برادر بهش نگاه میکردم نمی تونست چیز دیگه برای من باشه...
خبر از مهناز نداشتم می دونستم کجا پیداش کنم عصری که محمد اومده بود خونمون منم ماشینشو ازش قرض گرفتم رفتم مسجد که اونجا درس روانخوانی بچه ها داشت وقتی دیدم خیلی دلم گرفت بهش گفتم چرا من باید همیشه دنبال تو باشم چرا تو نه؟؟؟؟
اونم گفت تو که دنبال من نیومدی مسجد رو دوست داری منو بهنونه میکنی...
نشستم پیش بچه ها مثل شاگردهای دیگه عشق بچه به معلمشون زیاد بود مثل من به اون همش دعواشون میشد که پیش مهناز بشینه انگار دل منم میخواست پیش اون بشینم بعضی وقتا نگاهش به من بود و غمگین میشد بعضی وقتام میخندید صدایی دلنشینش تو مغزم پیچیده بود انقد تکرار کرده بود که خودم تو دلم میگفتم فالیعبدو رب هذاالبیت یادش بخیر چقدر شیرین بود اون لحظه ها...
بهم گفت روژین جان اگه دوس داری هر وقت من کلاس داشتم اینجا توم بیا من هر چند تو دلم یه
#شادی بزرگ بود ولی گفتم بزار بهش فکر کنم بعد از کلاس زنگ به چند تا دوستانش گفت امروز دعوتتون میکنم با بستنی تو هم با ماشین ما رو ببر منم خیلی خوشحال شدم هنوزم خندم میگیره من با اون موهایی اون تیپم اونام با اون چادرهای سیاه رنگ هم خنده دار بود هم خیلی عجیب سبحان الله نمیدونم چطوری اون روز رو توصیف کنم.
وقتی رفتیم اونجایی که بستنی بخوریم خیلی شلوغ بود مجبورشدم ماشین رو خیلی دورتر از خودمون پارک کنم مشغول حرف و خنده و بستنی خوردن بودیم مثل همیشه دو تا بستنی خوردم اونام مثل من. تقریبا تاریک شده بود دلم میخواست که واسه شام دعوت شون کنم اما میدونستم نمیتونستن بیاین وقتی رفتیم دنبال ماشین ماشین هیچ جا نبود انگار اصلا نبود باور نمیکردم که ماشین نیستش...
ادامه دارد...