تنها جای دنیا که رشد و توسعه اقتصادی از جامعه شروع شده غرب اروپا است.
باقی دنیا این رشد به دست
#حاکمیت صورت گرفته است.
حاکمیت با این کار لوازم و تسهیلات رشد را فراهم کرده است.
تمام پدران آمریکا بیزینس من بودند.
مبنای این کشور هم بیزینس است.
در ژاپن از بالا تصمیم به رشد گرفته شد.
در تمام دنیا از آسیا و خاورمیانه عربی تا ترکیه و
اندونزی و مالزی و هند و شرق اروپا و آمریکای لاتین حاکمیت تصمیم به رشد گرفته است.
چون اثرگذاری جامعه خیلی طولانی و زمان بر است.
اما کشوری می تواند تصمیم به تغییر بگیرد و به دنبال لوازم آن باشد و در عرض 20 سال به جایی برسد که اروپایی ها در 400 سال تجربه کردند. درآمد سرانه چین در سال 2000 حدود 200 دلار بود و الان 10هزار دلار است. چون 4 یا 5 نفر تصمیم به تغییر چین گرفتند.
در ویتنام حزب تصمیم گیرنده است.
در گزارش داوس امسال قدری درباره ویتنام صحبت کردم. این کشور تاریخ تلخی با فرانسه و آمریکا یا همسایه خود چین دارد. اما 100 میلیون جمعیت در محیطی کوچک دارند و نمی توانستند که در فقر بمانند.
از کره و چین و ژاپن آموختند و تصمیم گرفتند که وارد اقتصاد بین الملل شوند.
کاری که اینها در 25 سال اخیر کردهاند فوق العاده است.
یک کشوری ممکن است اصلاً به دنبال این کار نباشد.
این هم یک انتخاب است.
الان همه امور معطوف به حاکمیت هاست.
حاکمیت کیست و چگونه فکر می کند و چه تعریفی از توسعه دارد؟ آیا توسعه یافتگی را به سود خود می داند یا نه؟ آیا ثروتمند شدن جامعه را به نفع خودش میداند یا نه؟ این موارد کشورها را از همدیگر تفکیک می کند.
عراق را ببینید. حاکمیت منسجمی ندارد.
اما
#اندونزی به تدریج این انسجام را پیدا کرده و یکی از قدرت های بزرگ جهان در 10-15 سال آینده خواهد بود.
دو نمونه هم در آمریکای لاتین وجود دارد.
چرا مکزیک تا این سطح موفق است؟ مکزیک و برزیل و شیلی پیش رو هستند. آرژانتینی ها نتوانسته اند از پس کاری که این سه کشور انجام داده اند؛ بر بیایند چون اجماع ملی ندارند.
تاریخ آمریکای لاتین پر از حضور نظامی ها و چپ گرایی است. مکزیک، 150 سال توسط نظامی ها اداره شده است. اما مکزیک از مزیت همسایگی با آمریکا استفاده کرده و با یکدیگرحدود 600 میلیارد دلار تجارت دارد. این سه کشور تصمیم بسیار مهمی گرفتند. تمام گروه های مرجع شامل احزاب چپ و راست ، کلیسا، نظامیان و سندیکاهای کارگری بر سر پیوستن به اقتصاد جهانی اجماع کردند.
#شیلی حالا یک کشور دمکراتیک و با بخش خصوصی بسیار موفق در آمریکای لاتین است. وقتی وارد یک کشوری می شویم میتوانیم از خودمان بپرسیم که آیا تمام گروه های مرجع به اجماع رسیده اند؟ مادامی که این اتفاق نیفتد نمیتوانیم منتظر رشد و توسعه اقتصادی باشیم.....
🔦 برشی از مصاحبه دکتر محمود سریع القلم با سالنامه اعتماد
#تحلیل_زمانه 🌍 @TahlilZamane